İçimde hoyrat bir kadın,
Bağırıyor avaz avaz…
Kor olmuş yüreğine arıyor bir vuslat!.
Yürüyor caddede adamlar…
Adamlar umurunda değil ki kadının!.
Aradığı bir göz oda,
Odada bir küçük yatak;
Yatakta güzeller güzeli bir çocuk!.
İçinde büyüyor kadının acı,
Ne vakit ekilmişti bilmeden,
Işkın veriyor durmadan…
Görenler gözlerine çekmiş perdeleri,
Herkes hallice iç güveyinden!.
O çocuk gökyüzü kadar mavi,
Ağaç kadar yeşil,
Barış kadar güzel…
O çocuk var!.
Varol çocuk;
Kim sıktıysa ilk kurşunu ona çevir yüzünü
Sonra kim sildiyse gözyaşını, koş sarıl minnetle…
Kim ağlattıysa sil hatırından,
Kim güldürdüyse, ellerinden tut!.
Varol çocuk;
Şiirlerde olmasın sade mutluluk!.
Dizelere sığmasın sevinçlerin,
Ayaklarına değmesin taş,
Gözündeki fer hiç bitmesin!.
İçimdeki hoyrat kadın
Senden evvel bahardı;
Senden sonra olsa olsa; hiçlik makamı!.
Talan Ayşe Kanca
Bir yanıt bırakın