Muhammed Balaban şiiri: “Heybetli Yokluğun”

HEYBETLİ YOKLUĞUN 

Bu hüzünler geçidi bir başka güzel 

Hüzün senden gelince 

Ağlıyorum ama gülüyorum 

Güldüğümü bir ben biliyorum

Oturup şiirler yazıyorum 

Cümlelere sığıyorum da mekanlara sığamıyorum 

–

Düşümde dev bir çöle yağmur yağdığını gördüm

Yağmurun saçlarıma değdiğini 

Yalınayaktım ve avuçlarımda sımsıkı 

Şiirler tutuyordum ellerin gibi 

Hayra yordum hayra yordum 

–

Sabah bir serçe kondu pencereme 

Puslu bir aralık sabahı 

Kaybetmiş olmalıydı yolunu 

Tıpkı sana dokunduğum gibi 

Pencere ardından 

Küçük dokunuşlar bıraktım kanatlarına 

–

Özledim demek örseliyor derli toplu şehrimi

Güller yanıyor, küller savruluyor

Dökük saçık bir zaman kalıyor geriye

Dökük saçık bir ben kalıyorum 

Zamanın içinde 

Sen heybetli yokluğunla, var olmaya devam ediyorsun