BAKTIĞIMIZ PERSFEKTİFLE MANA BULAN İÇSEL MÜCADELEMİZ
Kendimle bir savaş içinde
Çıkmazlarla dolu buhranların kıskacında yorgun ve ümitsiz
Amansız mücadelelerin karşısında
Yenik ve acizim..
Çarpışma ve direnmenin bende bulduğu mana
Adım atacak gücü elimden aldı
Takdir- i ilahiye sığınma derdiyle
Kavli duaya yönelmişim
Cüzzi iradem kilitlenivermiş.
Çabaladıkça gerçekleştiremediklerimin gerçekliğine şahitlik ederken
uğruna çabaladıklarımda “fena” damgasını görmüşüm
Düş kırıklıklarım fani
Sevinçlerim fani..
Biliyorum ki değmeyecek çabalarım
Değmeyecek fena olup yok olacak olan hiçbir şey için
Çocukluğumda aralanan bir kapıdan içeri giriverdim
Düşler dünyasında kayboldum
Büyüdükçe düşleri gerçekleştirmeye koyuldum
Ne hikmetse hep düş kırıklıklarıyla piştim, olgunlaştım, terbiye oldum.
Ham düşlerim pişerek gerçeğe yaklaştı.
Yandıkça bir mana kazandı.
Ve mana kazandıkça da kendinden soyutlandı, uzaklaştı.
Gerçekle bütünleşti.
Ondan geriye bana gerçeklerin mücadele bekleyen yanı kaldı.
Oysaki yorgun, bitab bir halde kaçıverdim gerçeklerden
Hem düşlerimden hem mücadele etmemi bekleyen gerçeklerden
Duygularımın savaşında bir sükut bulmak istedim.
Bir sükut, bir denge, bir kararlılık.
Rabbine teslimiyetiyle hadiseler karşısında dim dik durabilen bir imandı beni diriltecek olan.
İstedim ki sonsuz sevgimi, bitmek bilmeyen mücadele şevkimi, tüm öfkemi, azmimi ve sabrımı, belki nefretimi, kararlılığımı, şefkatimi, onurumu kısaca beni varlıklarıyla donatarak “ben” yapan tüm duygularımı ve hasiyetlerimi ebediyet yolunda sarfedeyim.
Sonu fani olana ulaşacak olan yolda tüketmeyeyim
Ebediyet yolunda sarfedeyim ki sarfettikçe ziyadeleşsin, güç bulsun tüm latifelerim.
Fani yolda heba etmemeyim.
Gerektiği kadar sarfedeyim tüm duygularım ve filllerimle bir değişim yaratan gücümü,
Gerektiği kadar..
Ulaşamadığımda yıkılmayacağım dünyevi hedeflerim olmalıydı mesela.
Yokluğundan ‘nasibim değilmiş’ deyip ardından ağlamayacağım hedefler..
Hissesi ve varlık cüssesi kadar anlam yükleyerek değer biçseydim herşeye.
Kaçınılmaz son olan ayrılıkla yüzleştiğimde harap olmayacağım kadar bağlanmalıydım beni birgün terkedip gidecek herşeye.
Kaybettiklerim yerine konacaksa ardından ah vah etmemeliydim.
Hata yapabilme özgürlüğümü elimden alarak her hatamda kendimi heder etmemeliydim.
Hatalarımdan ders almak yerine suçluluk prangasına esir etmemeliydim kendimi.
Ve bir gün aynaya baktığımda gözlerimde görebileceğim bir damla ışıltı bırakabilmeliydim.
Kendime rağmen değil kendimle, “kendi”liğimle oluşan sabit bir duruşla yaşamayı öğrenmeliydim.
Kendimden kopararak sınırsızca verdiklerimin, diğergamlığımın, fedakarlığımın, tevazumun ve belki de sınırsızca sarfettiğim şefkat duygusunun bile beni bir gün tüketeceğini anlamalıydım.
Birilerinin acılarını dindirerek mutlu olabileceğimi keşfettikten sonra elimin yetişemedikleri için kendimi yıpratmanında
manasız olduğunu görebilseydim keşke.
Omuzlarıma alıp taşımaya çalıştıklarımın kaldırabileceğim ağırlıkta olmasına dikkat etseydim.
Hafifletebilseydim keşke
Cüz’i olanı külli mertebesine çıkaran evhamlarımı..
Cüz’i olana cüz’i, külli olana külli bir pay biçebilseydim.
Herşeyi yerli yerine, her hasseyi layık olduğu yere koyabilecek ferasete çok önceden kavuşabilseydim keşke.
Önümde benimle çarpışmayı bekleyen her hadiseye çarpışmayla karşılık verilemeyeceğini görüp “mücadele” kavramının beni yenik düşürmesine izin vermeseydim ya!
Hey hat! alamadık bir arpa boyu yol.
Önümüze atılan taşlarla uğraşmaktan, onlara boylarından büyük manalar yüklemekten…
İstikametimizi buğulandıran sislerin dağılmasını bekleyerek sabrın hakkını verebilseydik ya…
Zahirine değil batınına vakıf olamasakta
zahire sorgusuz sualsiz itibar edenlerden olmasaydık ya
Çoğunluğun değil “tek bir”in doğrusunu esas alıp kul olma zırhını kuşanarak imtihan meydanına çıkabilseydik.
İlk kılıcı nefsimize çekerek, bizi istikametimizden saptıran tüm engellere rağmen ilerlerken, bazı engellere kılıç çekmek yerine elinden tutarak onları kurtarabilmenin bizi istikametimize yaklaştırdığını görebilseydik keşke.
Nefsimizden beslenen gurur, kibir, riya, hırs, nefret ve zaaflarımızı zayıflattıkça gücümüze güç katarak ulvileşeğimizi de..
Artık mücadeleme, beni yeneceğine hemen ikna olduğum karşımda duran bir dev olarak değil.
Benim ona verdiğim “dev” vasıflandırmasından ibaret olup olmadığına göre bakmalıydım.
O bir”dev” iken ben “cüce” kalmayı mı tercih ediyordum.
Yoksa yetersizliklerime bakıp onları geliştirerek “dev” olmayı ve dev’i cüce olarak görebilmeyi mi?
İşte tüm mesela bu
…
Esma GÜLAÇAR
Bir yanıt bırakın