
Tuğba Şahin şiiri:” Uzaktan Iraktan”
Yalnızlık iklimi ne menem gurbettir içimde Koparılmış ,atılmış,itilmiş haysiyetiyleyim Sancısı ağır geliyor taşıyamıyorum, dökülüyor kaburgamdan Bir zamanlar işveli,gürültülü,renk donatmıştı gayesi nefes almanın – İçimde uyanır oldu Nemrut Alınca darbesini tüm varlıkların Sessizlik tercih ediyorum, O beldenin bengisu pınarlarında durulanmak Fersah fersah katman katılığı aşınıyorum Naziliğim püsküldür sokağa, tiz devrilmeleri asi başımın estikçe yel, Veda ettiğim karanlık da yürüyordu karşıda – İlginçtir,tuhaftır,uzaktan Deniz minaresinden haykırırcasına sarıldın battıkça alçağı Yakutistan’da buz maisi Manyetizm dalgası, yakaza Saatli bir kupa 1839’dan denklanşör Gene ,uykusuzluğum çöktü akşamlara Seni düşünmek bu mudur yılgın ve marur dalgınlıkta TUĞBA ŞAHİN