Talân Ayşe KANCA makaleleri

Bir sabah uyanıp dün gece o en sevdiğinizin yokluğuna sarıldınız mı hiç? O yokluğun açtığı yarıklardan düşerken yaralarınızı bile sevdiniz mi; size hatırlattığından o en sevdiğinizi! Siz hiç bir esvaba sarılıp sonsuza dek koklamak istediniz mi, o kokuda kaybolursa artık, “hatırlamayı unutursunuz” diye endişeden çıldırdınız mı? İnsan ölüm denen uykunun derinliğine bakıp o yaşamak denen kaosa bile hürmet eder, o kadar güzeldir ki o nefes ciğerleriniz de! O kadar güzeldir ki uyanmak;  aslına rücu ede ede varırsınız ki kendinize, “ne vakit gelmiştim dünyaya?” diyemeden göçüp gidersiniz. Siz bilenmiş o satırlar gibi  yazılırken hayata aslında ne kadar büyük bir armağandır o dizeler ….

Bir cami avlusu benim adım;Bir karakol önü,Bir park…Kanata kanata terk ettiler beni!. Yürüsek bir ömür,Çıkmıyor o yuvaya yolum.O duvarlara yazılmış ağıtlardan,Resimlere gömülmüş yalanlardan,Siyah beyaz bir yalnızlıktan geçiyor dünüm!. Bir lokma nedir ki kursağında olmasa,Bir söz nedir ki; söyleyenin olmasa,Bir ev nedir ki yaşayanın olmasa? Ben,Kendimi bildim bileli yokum!. Deseler ki,Bağışladık sana seni;Derim ki;Bir cami avlusu benim adım!Silme nefret,Göz kararı umut…Avut deseler,Boş ver derim,Onu unut!. Terk i diyar edilmiş yarınlarıma,Tel tel dökülmüş benim yalnızlığım! Cehennem, ateşten ibaretmiş,Benim cennetimi de ateşe verin!. Talan Ayşe Kanca

İçimde hoyrat bir kadın, Bağırıyor avaz avaz… Kor olmuş yüreğine arıyor bir vuslat!. Yürüyor caddede adamlar… Adamlar umurunda değil ki kadının!. Aradığı bir göz oda, Odada bir küçük yatak; Yatakta güzeller güzeli bir çocuk!. İçinde büyüyor kadının acı, Ne vakit ekilmişti bilmeden, Işkın veriyor durmadan… Görenler gözlerine çekmiş perdeleri, Herkes hallice iç güveyinden!. O çocuk gökyüzü kadar mavi, Ağaç kadar yeşil, Barış kadar güzel… O çocuk var!. Varol çocuk; Kim sıktıysa ilk kurşunu ona çevir yüzünü Sonra kim sildiyse gözyaşını, koş sarıl minnetle… Kim ağlattıysa sil hatırından, Kim güldürdüyse, ellerinden tut!. Varol çocuk; Şiirlerde olmasın sade mutluluk!. Dizelere sığmasın sevinçlerin, ….

Merhametine müdanağa etmeye gönüllüyüm Cavidan!.Eski usul seviyorum seni…Tutup kuytuda ellerini götürmeden dudaklarıma,Değmeden o ipek tenine,Almadan kokusunu saçlarının… Adın gibi seviyorum seni…Iskartaya çıkartılmış adamlarız biz;Bir kadını saklısında severken ölenlerden,Ölürken bile, adını kalbine gömenlerden!. Sen hiç “sonsuzluk giyen bir kadın gördün mü” deseler.Seni anımsarım,Anımsarım ki; zülüflerin kadar karaydı gözlerin…Hiç bir gece daha çok yakışmazdı ömrüme,Hiç bir gün daha güzel doğmazdı sen kadar,Hiç bir bulut, yağmura yakalanmazdı böyle gönülden!. Cavidan,Adın kadar eskiyim ben,Artık anımsanmıyoruz,Anımsansak da umursanmıyoruz!. Peki ya,Dizlerinin bağı çözülünce aşkın,Kim yalvaracaktı bizim kadar Tanrıya?Var edene şükürler olsun derken bileAyrılık ilmeğini geçirecekti zaruriyetten boynuna!. Talan Ayşe Kanca

Keder Buseleri Soyu tükenmiş gibisin. Tırnaklarının arasındaki  toprak en bereketli tarlalardan alıntı. Suyun; dünyanın yaratılışından bu yana en duru ve saf halinde. Kıyamet kopsa sekiz yüz yıllıksın, taş çatlasa bin. Göz pınarlarında hiç akmamış yaşların kalıntıları var. Dudaklarında kondurulmamış keder buseleri.  Ellerine her baktığımda hiç dokunulmamış gibiler. Tenin hayatın her safhasında sana güç veren mermer basamakları çağrıştırıyor, saçlarınsa: Işık oyunlarının bile senin buklelerine yapabilecekleri bir şey yok. Asılsam onlarca kattan aşağı; sanki üzerine bir kelebek konmuş. Tutamlarına ayırsam; bir tanesi bileğim kadar. Bir zamanlar, üzerinde başaklar salınan o uçsuz bucaksız tarlada, sarıyla siyah arası bütün renkleri görebilen ben, şimdi saçlarının ….

Şahikaların bir adı var kadınım… Seninle erdiğimiz bütün şahikaların bir adı var!. Mürdüm rengi bir sokağın aşk çocuklarıydık biz… Sen benden evvel sevmemiştin kimseyi Ben senden sonra!. Adımızı ifşa ettiler…O nasıl bir zikirdi bilmediler!. “Elyesa” idi adın, Gurbet kuşları gibi vatanından uzakta, Hep ninnilerinle avundun, Avun Elyesa!. Kimsesizlerin de bir kimsesi varBelki benim kimsem senin kimsene el,Ama inan var!.Nasıl o mor salkımlı ağacın dallarında soluduysak biz aşkıO dalların eğildiği topraktır onun kimsesi!. Elyesa…Ben düş bahçelerinde seninle seviştim,O ten bir yok oluştu,Binlerce kez kayboluştu!. Şiir sensin, Senin için yazılacak dizeleri seçmek hakkın, İstediğin kadar yaz kendini, Ben asırlar boyu okurum!. Sırat ….

Sen hiç umut ettin mi? ** Bir daha kimselerin hükmüne boyun eğmemek için, Bir milat gibi sayıp seni; Sana teslim oldum!. * Tam da göçebe bir ruha yakışır bir son! Nereye sürüklensek; hep aynı keder, Nerede demirlesek; aynı elvedâlar… ** Oysa ben umut ettim; Kalbime yaslanmış kalbine, Koca bir ömür biçtim! ** “Gözlerine sürme” diye çekilmişken zaman, Sen yiyip bitirmek istedin saliseleri… Ve onlar akrebin yelkovana aşkı için; İnatla direndiler!. ** Umut; Kaf dağının ardındaki sır sendin… Ve masallar yazılırken, hep aklımdaydın!. ** Sen; ayazların kan ter içinde uyandığı o yaz gibi, Eriyip durdun kalbimin odalarında. Her damladığında; Evrende yankılandı ….

Çıplak ayakla yürüdüğümüz o kumsalda yakamozların gözlerimizde bıraktığı izler kadar muhteşem değildi yaşamak…Aslında yaşamak bir zürriyet savaşıydı senin için, biri kız diğeri erkek iki evlattan ibaretti aşk.. Kusursuzluğun celladın olduğu bir fikir münakaşası ve adil olmayı arzuladığın ve hiç olamadığın gerçeğiyle yüzleşmek zordu, acıyı benimsemek ve onu içselleştirmek mümkün değildi senin için. Ne vakit iki kişilik bir ziyafet olsa sen hep tek başına oturmayı arzu ettin o gönül sofralarına, ikincisine yer ayırmak hakkaniyetli gelmedi hiç!.Seni tanımak seni anlamak demekti, seni anlamaksa senden vazgeçmeme sebepti!. Kibrinin yerle bir ettiği hayatlar için üzüldüğünü hiç görmedim. oysa senin için üzüldüklerine şahittim!.Bir karış toprak ….

Kanatlarını kırdılar kuşların… Artık göğümde uçuşmuyorlar Ve  sapanların hepsini toplasak Ödetemiyoruz o acıyı!. ** Zift gibi bir gecenin sabahı, Yapış yapış düşlerim oldu benim… O katrana bulanmış pişmanlıklar için Tek çareydi kıymak hepsine! ** Bilyelerimi alıp kaçan çocuklar gibiydi hayat, Bilyelerimi geri getirdiler; … Ben aynı ben değilim, Niyetleri ne kadar halis olsa da; Aklanamıyorlar!. ** “Korkmak” diyor Annem, En çok sende sığ duruyor… Annem bilmiyor; O kadar derin ki bende herşey!. Bir ağıt yankılanıyor nefesimde, Alsam bir türlü, Almasam; hatırı kalır yaşamanın!. ** Jilet kesiği gibi bir acı var kalbimde… Anımsamak azımsanmayacak kadar ağır!. Kanatlarını kırdıklarından kuşların, Uçup gitmek ….