Recep ŞEN makaleleri

Dedemin yeleğinin cebinde durdu zaman Şimdi huzurla uyur Serkisof marka saat… Söndü ocakta ateş, anılar darmaduman, Sedirinde yok dedem, ıpıssız kaldı hayat. ** Keder dolu gamlıyım, durgunum göller gibi, Kıyımı bekler durur yağmura hasret bir çam. Annemin ilk duası, resimdeki o sabi; Sırlarla düğümlenmiş hatıra dolu bohçam. ** Yücelerden akardı yunduğum berrak sular, Ruhumu durulardı dedemin hoş sözleri. Uçmayı öğrenirken serçe gibi arzular, Bir olurdu içimin yokuşları düzleri. ** İnsan tıpkı çay gibi dinlenirdi insanda, Gönülde demlenirdi dedemin sohbetleri. Menekşeler rengârenk gülümserdi nisanda, Aşardı akarsular önündeki bentleri. Recep Şen

SORU ÜSTÜNE SORU Eskisi gibi gözlerim dolmuyor, Siyah beyaz Türk filmlerini izlerken… Bazen tanımakta zorlanıyorum kendimi. Bu sisli aynada gördüğüm yüz kimin? Bu yorgun bakışlar benim mi? Şakaklarıma düşen kar da neyin nesi? Söyleyin ismimin baş harfi neydi? Niye sustu duvardaki saatin tiktakları? Kalbim yerinde mi, Neden duyamıyorum kelebeklerin kanat seslerini? Uğurböcekleri neden konmuyor avuçlarıma? Güneş neden yüzünü göstermedi bu sabah? Çiçeklerde mi küstü yoksa, hani açmadılar? ** Erol’un mekânı ıssız bugün. Demli çayı istemeden getirirdi Şakir, Dostumuz eksik olmazdı masamızdan… Ne Şakir’in çayı var, ne de masamıza uğrayan… ** Suya düşen aksimi Islatıyor yağmur taneleri. Yağmurun gözyaşlarını kıskanıyorum. Eskisi ….