Yunus Emre Gürünlü şiiri:”Kadın”(Anadolu’nun, Asya’nın ve Afrika’nın mazlum kadınlarına ithafen)

KADIN

Kadın, kadın, kadın

O değil mi yazdıran

İçerime dokunan

Damarlarımdan akan

Kadın.

**

Yoklukta iken varlığı

Bolluk eder darlığı

Hiçe sayar zıtlığı

Kadın.

**

Beynimi zonklatır yerinden

Nefesimi çeker ciğerimden

İçimde dilsiz çığlıktır derinden

Kadın.

**

Bazı olur anam, bacım ve karım. 

İçimi ısıtan sıcak rüzgârım

Kaderim ellerinde örülü ağım 

Kadın.

**

Evimde kaynayan aşım

Tarlamda boy veren başağım

Dünüm bugünüm yarınım 

Ekmeğim, kaygım, savaşım

Kadın.

**

Yarama bastığım merhem

Evimin bereketi,onulmaz çilem 

Dağlarında keçi yayan ninem

Kadın.

**

Altay dağlarından aşılmaz yolum

Kaşkay yaylasından gerili okum

Cenk meydanında kanadım kolum

Kadın. 

**
Sen varsan ben tamım

Sen yoksan manada noksanım

Kim demiş kadınsız ben adamım 

Asya’m,davam,tarihim 

Kadın.

**
Cevherinin madeni benden,elmasım

Bilmesin kimseler ben sana adanmışım

İzahın zor,dermanı sendedir yaramın

Afrika’m, kara kıtam mazlumum

Kadınım…

Yunus E.GÜRÜNLÜ