Emzikli Merkezkaç 

Geç kaldığım sana 

daha çok erken 

Biliyorum, 

anlamayacaksın sen de

Ben alnından silinip giderken.

–

Sen koşarsın belki 

Merkezkaç kuvveti de derler galiba buna

Ben ontolojik kaygılarımla 

sürüklenirken sana

Sürüklenmenin kaçınılmazlığına 

birlikte de karar verebilirdik aslında.

–

Var mı göğsüne mıhlanmış bir karaağaç senin de?

Her gün aynı saatte uyanmak da 

pavyona düşmek sayılır mı?

Sahi nedir biyolojik saat ile arsız otu arasındaki fark?

Onu bunu bırak da;

Sen dediğimde, 

senden bahsediyorum sanıyorlar ciddi ciddi..

Oysa ben seni bir türlü 

ama bir türlü ayıramıyorum kendimden!

O halde biz demeliydim, değil mi;

Değil.

Çünkü ben, 

çoktan ayrıldım kendimden.

Kaçıp gittim senden

Sen bendesin

Ama ben uzaktayım bizden.

Sinsi sinsi seyrediyorum

mahalle çocuklarıyla yaptığın maçı.

Bacak kadar boyuyla küfrediyorlar

Galiba benim yerime de

Belki sana 

belki sen dememem gereken size.

Her şey ne kadar yolundaydı oysa söze başlarken.

Anlatamıyorsa susmalıymış insan!

–

Peh, yalan!

–

Çünkü;

peki ya susamıyorsa ?

–

Evet, yazmalı.

Çünkü;

yazmazsa çatlayabilir sanırım bazısı.

Göğe bakmak diyorlar 

Şifaymış.

Bundan da şüpheliyim doğrusu.

Zira birçok dilde asuman, erilmiş.

Yanlış anlama bir garezim yok ırkına

Yok ırkına izmihlal korkma!

Sadece anneler daha şifadır babadan.

Bunu da emzikle büyümüş bir çocuk dedi galiba

Ondan küpe etmişim kulağıma.

–

Şimdi istiyorlar ki ya romantik olsun bu şiir ya ideolojik

Kahretsin hayatın nesi İdeolojik nesi romantik

Kahretsin derken yanlış anlama yani

Sinematografik değil,

Gerçekten kahrolabiliriz sanıyorum bazen de 

Boğazımda kalıyor Camus da alienation da

Kahr da olamıyorum artık işte.

Beni Jeanette Winterson anlatmıştı galiba Post Modernizmle

Ve biri daha var ama buna hazır değil sevgili okurlar

“Biz hep arada kalmışlarız” derdi işte..

–

Ya biz,

Nerede kaldık sence?