Şehrin kırık kolları
ve kalbi yarım ekmek gibi, kızların
düş ağrılarının hayal penceresi
odamın sana sağır olan tavanındaki gökyüzü
Bakır rengi bir ağlamak takındım saçlarıma
Annemin sudan kalbini gördüm
eski sarı sırnaşık bir kedinin gözlerinde
deviniyor akrebi göğsünde besleyen zaman
esrik bir silkinişle savruluyor omuzlarım
ve ben
eski bir gazetenin
taziye sayfalarında buluyorum
bedenindeki baharların sessiz ölüşlerini
bir radyo bir sehpa bir sigara bir kahve
bir bakış bir kör bir kör bir kör
sürünerek geçiyor
oksijeni alıp giden gün
zehir gözlü karbonmonoksiti
ciğerlerime çekerken
parım parım parlıyor
elma kırmızısı bir aldanış
çirkin bir cadının
tırnak aralarından geçip
güzel bir ceylanın
kalbine değerken..
Rihem Nur
Bir yanıt bırakın