Rıdvan Yıldız şiiri: “Bir Portakal Mezarı”

BİR PORTAKAL MEZARI

Çocuklar annesinden ev yapar

Oynamak için tedirginliğin üstünde

*

Ağaç büyüyor kapital rüzgara karşı boyun eğmeden

Dalları aşkın dingin bir kuşku

Saklanıyor evliya yürekli göğsüm

İtelenmiş portakal kabukları ucu sessiz bir kesikte

Çok uzakta çiçek kokan ağaçlar

Bir gömüte uzanıyor yorgun kuş tüyü

Kadın ömrünce gül almamış, telaşlı

*

Secdeler sıvalı dualarla sesin gıcırtısında

İnsan şiddetle doyuruyor açlığını

Ay mekansız adres gece dilinde

Gün görmemiş kuşları dağlar beklesin

Yeni çıkacak sesleri yıldızlardan

*

Ölüm terlemesinde kaybederken bir şeyi

Ne konuşur insan şuursuz nesnelerle

Yaşayan kirlenirken kanlı gırtlağında

Budanmış sözler bir dileğin çürümesi

Neye uzansam tükenmiş ağızlarda hevessiz bir yaşam

Rıdvan Yıldız/Haziran 2020