Bilmek vefadır dünya denen tarlada

Ekilen de sensindir biçilen de

Bir umut uğruna

Ellerinde oluşan yaşından büyük çizgiler

Övmeler, sövmeler…

Bilmek bunu gerektirir

Susan insan her şeyi bilmez

Konuşan insan her şeyi bilir

Sırtında oluşan kambur sen bakınca fark edilir

Gözünün yaşlarını görmez kimse

Oysa beyazdır senden düşene kadar

Beyaz’ı bilenler görebilir içindeki renkleri

Bazen sen dahi göremezsin gözünün beyaz yaşını

Elini vicdanına koy derler kolları uzun olanlar

Sevmeye bir türlü alışamamış ve bir yığın laflar

Başını omzuma koy

Güneş bir kez daha onlar için doğacak

Karanfiller yanacak, ciğerlerimize dolacak yangınlar

Alıp başını gidecek buradan dumanlar

Ben yabancı gibi geldim

Çöllerin ortasında açan boz tezenelerin arasından

Yağmur yağmamış doğduğum gün

Unuttum dediğim ne varsa gök bana hatırlattı

Bildim beyazın siyahtan farkını

Kelimeler insan kurban iken koptu kıyamet

Şimdi ne insan var ne kelime ne de suret