EDEBİYAT

Herkesin şikâyeti aynı; “samimiyetsizlik”Neden bunu başkalarına sormak yerine kendimize sormuyoruz?Neden her şeyin cevabının başkalarında olduğunu düşünüyor ve bir kez olsun dönüp kendimize sormuyoruz? Belki de cevap bizdedir. Yanlış yolda doğruyu bulmak mümkün mü?              Hep söylenir; “önce kendine bak.” Bakıyor muyuz? Suçlamalar, yermeler, yadırgamalar başlamadan evvel, aynaya bakıyor muyuz? Madem hepimiz hatasız ve yanlışsızız, bunca hata kime ait? Neden herkes anlaşılmamaktan yakınıp, başını önüne eğiyor? Neden hepimiz mahzun ve kederliyiz?              Cevapları başkasında arama. Kendine sor. Hepimiz suçluyuz. Hepimizde var bir samimiyetsizlik. Kendimize karşı bile dürüst değiliz. Aslında her şeyin ….

Bir sabah uyanıp dün gece o en sevdiğinizin yokluğuna sarıldınız mı hiç? O yokluğun açtığı yarıklardan düşerken yaralarınızı bile sevdiniz mi; size hatırlattığından o en sevdiğinizi! Siz hiç bir esvaba sarılıp sonsuza dek koklamak istediniz mi, o kokuda kaybolursa artık, “hatırlamayı unutursunuz” diye endişeden çıldırdınız mı? İnsan ölüm denen uykunun derinliğine bakıp o yaşamak denen kaosa bile hürmet eder, o kadar güzeldir ki o nefes ciğerleriniz de! O kadar güzeldir ki uyanmak;  aslına rücu ede ede varırsınız ki kendinize, “ne vakit gelmiştim dünyaya?” diyemeden göçüp gidersiniz. Siz bilenmiş o satırlar gibi  yazılırken hayata aslında ne kadar büyük bir armağandır o dizeler ….

Sorulardan Cevaplar -2- Yine gün geceye döndü Gecenin tükenmez nurunda gözlerimi şafakla —ovacağım Bilmem kaç şiir oldu sana başladı —saymadım Söylenememiş kelimelere seni anlatıp —yazamadım Ben aksam, hayat aksa, yol aksa Feza ve tüm yıldızlar bir anda aksa Bildiğin hangi doğruyu ben sana —anlatamadım. Yine gün geceye döndü Masada boynu bükük yetim koyduğum kağıt ve kalem Ve zihnimde prangalara vurulu kilitli kelimeleri —açamadım. Yine gün geceye döndü Karanlıklar ruhuma büründü Aynada solgun bir yüz göründü Kapılar arkamdan örtüldü Gök kubbe sanki üstüme çöktü Devler cüceler hep bir görüldü Bu bir rüya mıydı? —Şaşırdım. Karaladığım bu resim, yazdığım bu şiir sen ….

GİDELİM BURALARDAN Gidelim buralardan sevdiğim! Güneşin hep mavi bir gökyüzünde gülümsediği diyarlara gidelim. Bilirsin, Sensiz kalırsam üşürüm ben. Zemheri ayazların yüreğimize değmediği, Baharı hiç bitmeyen iklimlere gidelim. Ve Kaybetmek korkuduyla çökmesin gece üstümüze.. Gözlerinde kaybolayım Sen sığın yüreğime. Hadi sevdiğim, Geç olmadan gidelim buralardan.                                          Canan Türkarslan Kiraz

                                                      DELİ KIZ          Hala çok güzeldi Zeynep. Yıllar geçse de insafsızca. Ama artık o gülen gamzeli yüzünde hüzün vardı. Pencere kenarında oturur eski fotoğraflara bakıp maziye dalardı. Eksik bir şeyler vardı hayatında. İş güç peşinde koşarken, sandıkta unutulmuş naftalin kokan elbiseler gibi. Sevmişti Ekrem’i o da sevdiğini söylüyordu her defasında. İlk birkaç yıl çabuk geçti. Yemekler dışarıda yenildi. Eve geldiklerinde yorgundu her ikisi de. Hayat böyle devam ederken çocuk yapmayı bile hiç düşünmediler. Evleri mezarlık gibi sessizdi artık.           Zeynep biraz hava almak için teyzesine gitti.  O mis gibi yemekler yapan kadın şimdi torunlarıyla vakit öldürüyordu. Yeğenini görünce çok ….

Gel Al Beni İstanbul Ah İstanbul yüreğim sızlıyor senden ayrılırken Sahil boyu gözyaşın kaldı içimde Hele o kız kulesi yok mu kız kulesi Hançer oldu saplandı yüreğime Sanki nereye gidiyorsun nereye gidiyorsun Der gibi bakıyordu yüzüme Ah İstanbul nerede sahilinin eski Neşe’si Zemherimi çaldı bütün coşkunu güzelliğini Denizin dalgaları savrulurken sahile Ne maviydi ne yosun rengiydi sanki gece gibiydi Yakamozlar yansımayı unutmuştu üzerinde Gitme, gitme diyordu her dalga vuruşun sahile Işıklı caddelerin alabildiğince güzeldi  Yıldız, yıldız parlıyordu içimde gözbebeğimde Tertemizdi caddelerin her yan hayat doluydu Ihlamur kokan caddelerin içimi ısıtıyordu Ah Üsküdar ruhumda onulmaz yarasın Manevi yanım sensiz ne kadar ….

Seni Sevdim, Seni Seviyorum, Seni Seveceğim… Uyuyorsun, uyumanı istemiştim. Hayır, uyumanı değil hep benim göğsümde uyumanı istemiştim. Hayat bize bu şansı verdi, kısacık da olsa bir şekilde yaşamına dahil olma mutluluğunu yakaladım. Aşktan konuşmaktan utanırım bilirsin, fakat bu sefer kalem tutan elim hiç tereddüt etmiyor. Yazılacak o kadar çok şey var ki, paylaştığımız o kadar güzel anlar var ki hiç birine değinmeden geçmemek için uğraşmak istiyorum. Şu an uyuyorsun, yanımdasın, yanındayım. Keşke hep böyle olabileceğine inansam. Şartlar ve koşullar altında elimden gelenin fazlasını yaptım, senin için yaşamaya gayret ediyorum. Yine de ömrümün sayılı günleri beni teker teker terk ediyor. Korkuyla ….

                            KORKMA SÖYLE ‘’Gözümün gördüğü hiçbir şeyden korkmam’’ der. Hz Hamza Korku, gerçek bir tehlike olasılığının, uyardığı kaygı duygusudur. Sevgi ve saygı kaybetme korkusu da vardır. Karşısındaki insanı kırma KORKUSU! ‘’Hayır ‘’diyememekten dolayı dilin susması… Korkmak! Yüreğinizde fırtınalar koparken dilinizin  sukut etmesidir. Yanlış anlaşılma düşüncesi de korkutur insanı, Düzen bozulmasın diye idare etmekte! Oysa bir kez hakkı açıkça söylese herkes alışacak bu duruma. Aslında bu durumdan hep şikayet eder, fakat önlem almaz, tutar kendini insan, Geçmişi öne sürer, yaşadıklarını … Korkular idare etmeyi gerektirir, bu insanın kendine yaptığı en büyük kötülüktür. Çatışmayı, gerilmeyi göze alamaz ,bu da samimiyetsiz bir ilişki ….

Peder Günah İşlemiş Yüzüm nemli bir duvar suyum az, tarlam uzak ağa zalim, don yırtık sevdiğimi muhtar almış üstelik ** Ömrümün bedelini ödüyorken peyderpey ne emmime ne dayıma kimsecikler demez bey kaderinden sual edilmez Rabbim ama kızcağız muhtarın yastığında çürüyecek ** De gidin! Ben dert yanmam kimseye hem buluta yağmurun ne denilmez hâ bu arada ben bir günah işledim peder fakat bu seni hiç ilgilendirmez! ** Bir ceketim olaydı iyice, fiyakalı önünü iliklesem cebine de bir mendil saçımı yan tarasam gitsem düğünlerine yüzüm nemli bir duvar suyum az tarlam uzak şalvarım zaten yırtık, ceket benim neyime! ** Bu ağa da ….