ANASAYFA

HİKAYE Bu bir burukluğun  önsözüdür. Bu bir misafirin,umduğunu bulamama,bulduğunu beğenmeme üzüntüsüdür… Bu ’’ yarın daha kötüsü olacak’’ kaygısı yanında ‘’belki de güzel şeyler olur’’ ümidinin gelgitli sürgüsüdür. Bu çıkılması zor görünen bir yokuş,geçilmesi zor görünen bir çöldü. Bu belki de Dünya’nın gözümüzle görebildiğimiz fakat gönlümüzle kavrayamadığımız bir işleviydi..  Ben ve benim gibi,hüzün liflerinden örülmüş  gömlek giyen birkaç  faninin, sayılı günlerden oluşan kısa bir ömrü ,ah-u vah edişlerle heba etmesinin serüveniydi.. ….. Uzun uzun düşündüm,burdan sonrasını yazamadım..Bu sabah bir durgunluk vardı üzerimde.Yarın dergiye bu yazının yetişmesi gerekiyordu oysa! Sabahları hep aynı saatte kalkar, güneşin ilk ışıklarını yüzüme çalarım. Yağmurla uyandığım günler ….

Sen kaç vadi daha gezeceksin Ey meşalesiyle güneşi arayan adam Elinde tuttuğun solgun umutlarla İzini taşıyorsun hüzün çağlarının Saçlarında emaneti kalmış ihanet ağlarının Zayıf kollarında dağlardan yükün var senin Izdırap bahçesinde hicrandan gülün var senin Yakamoza küsen gözlerinden akan bir damla Çatlatırdı küreyi arzı derinden İndirirdi yeryüzüne Cebrail’ i aniden Sen ki aşıklara kadeh sunan efsunsun İsyan tahtında padişahları boğan sükunsun Söyle şimdi Kim verecek infazını Sırrını açığa vuran aynaların Cinnet şarkıları söylerken tüm cellatlar Hangi yiğidi taşısın yorgun atlar Nerede çölün sakladığı saray Vahaya dahi uğramazken yollar Kentin tüm şamdanlarını söndürmüş bir yabancı Kan ile boyamış tüm fermanları bir ….

Bir umut tarlasında yokluğu sürüyordum benKimse dönüp bakmıyordu yüzüme,Kimse umursamıyordu,Kimseydim ben, hepsi bu… Bir yetimhanede, hem öksüz hem yetimdimNe var olmak ağırdı,Ne yok olmak aslında!. Ben, özenle büyüttüğüm o çocuğun teriydim…O dünyaya yayılan kokuma kurban olan yoktu,Beni arsız bir yalanınİcraya verilmiş günahı saydı hayat… Hep alacaklılarım vardı,Hiç ödenmemişti o borç!. Ne vakit uyansam , Bir düşlük yer vardı aklımda…Ve o düşlerin ederi kadar yaşadım ben,Bir avuç yalnızlığın koynunda!. İnsan saklındakine aşık olmaya görsün;Sanır ki, bütün dünya benim,Ben hiçliği bile varlık edebilirim… Oysa gövdesine ağır geldi mi o ruh,Soyunur da önünde göremezsin sen…Ve bir gölgenin peşinde dolaşırken O güneşe esir olursun hep!. ….

Eric Satie’nin biyografisinde okumuştum, Satie öldükten sonra evinde ortaya çıkan yüz adet şemsiyenin ne anlama geldiği çözülememiş. Ev, metafizik anlamda odalar, banyo, mutfak, kalorifer, pencere, perdeler ve örtüler bulunan, insanın mahremiyetini gizleyen, uyuyabildiği, ısındığı, yemek yediği sığınaktır. Fakat daha kapsamlı ele alacak olursak “yuva’’ tabirinden ziyade kalınan-yaşanılan-belirli-düzenli-ait hissedilen kavramları da temsil etmektedir. Sokaktan sıyrılan, hemen köşedeki o evin çevresini saran, yürüdüğümüz mahalle, esnaf, eczane, pastahane, tanıdık komşular, ağaçlar, diğer binalar, kafeler ile hatta park ya da taksi durağı da dahil sırf o sokakta sizin evinizin bulunduğu adreste yerli yerinde görmenin yaşattığı duygusal bağdır. Adalet, cömertlik, sonsuzluk, rüya, kalabalık sofralar, kıyafetler, ….

Ben, gecelerin en kıyıcı kenarında bir denizyıldızı. Gidişinle zara görmüş gövdem, kollarım, bacaklarım… Ah bin bir parça olmuşum. Her parçam kendini tamamlamış ama kalbim yok ki benim. Alışığım. Bir yanım eksilse ne olur ki, diğer yarısını kendi kendisiyle öyle bir tamamlar ki zarardan eser bile kalmaz. Acılarım bölünüp farklı yerlere atılsalar da onlar kendilerini tamamlar ve bir beni oluştururlar. Her yerde oluruz. Acılarım ve ben. Çabuk iyileşiriz biz denizyıldızları. Doğanın, insanların ve bize kin besleyen düşmanlarımızın zarar veren darbelerine rağmen hemencecik iyileşiriz. Her darbede yeninden ayağa kalkar ve “acımadı ki” kelimesiyle oyun oynarız gözyaşlarımızla. Ama biliriz ki her acı, her ….