Burcu Yalkın şiiri: “Rüya Ve Taş”

RÜYA VE TAŞ /

gereksizlik duygusu (uzun upuzun yılların kısa özeti)

olsan ne! olmasan ne!

–

kapıyı üstünden kilitlediler işte, içerde olduğunu

fazlalığı yüzüne vurulan kelepçeli bakışıyla

pencere önünde oturan yaşlı teyzeden başka

kim bilebilir

–

eğreti oturuşunda düşkünlüğünün ince ayrıntısı

‘götürün beni’ der gibi uzaklara içleniyor

önüne koyulan birkaç lokmayı yerken küçülüyor

küçüldükçe açılan yere

sevinç çığlığı atan hayırsıza ne demeli?

–

kısacık bir noktada kaldırımın üstündeki yaprakta

kesişti çaresizliğimiz, rüzgâr uçurdu siyah halkayı

ölüm davetiyesini alan küçük çocuklar gibi

sevindiler pencere önündeki görünmezler 

–

karganın yavrusu da düştü yere

ölüsünün üstünde tam otuz üç gün

uçtu annesi, korkunç çığlıkları

yetmedi yavrusunu uyandırmaya

 –

peki sen peki sen burcu

öldüğünde tabutunun etrafında dönecek,

yokluğunla acı çekecek birileri var mı?

sen yaşadın mı sahi bunca zaman

nerdeydin?

 –

masanın başında toplanan üç beş kişi

konuşman için sana baktıklarında

ağzını her açtığında

suluboya gibi dağılıyor sesin

boş duvarların kıvrımında

–

ellerini yüzüne götürdüğünde

gecenin boynuna dolaşık,

kocaman bir yılan 

usulca öpüyor

bataklıkta uyuttuğu nilüferi

–

‘rüya ve taş’ dökülüyor

gelenlerin ardından

git-me-yin  der gibi

el sallıyorsun tam üç kere

–

kimse bakmıyor!

Burcu Yalkın