Süeda ÇİÇEK makaleleri

SENİN AYNAN, AYNADAN SANA YANSIYAN arayıp durdu. susadı, suya kavuştu. yoruldu, dizlerine ağrılar girdi üzüldü, üzüntüsü onu karanlık odalarda bekletti. savaştı, yenildi. kaçtı, ezildi. “hayat bir denizmiş ve meselesi damlada boğulmamakmış” demişti bir vakit boğuldu, yuttuğu tuzlu suyla denizi buldu. sorduk “hayat bir deniz miymiş?” değilmiş, öyle dedi ve devam etti “coğrafyacıların adını ve nerede olduğunu bilmedikleri bir okyanus hayat. türüne henüz rastlanmayan, görkemli kanatlarıyla uçarken baş döndüren bir kuş ya da. beşer kaleminin tarif edebileceği değil, ilahî kelamın sözleriyle anlam kazanan bir şey hayat. veya böyle kuşbakışı betimlemelerden uzak duracaksak hayat bir kapı tokmağı olabilir mesela, çıkardığı tok sesle ….

bir an için her şeyi sessize alma düğmesine basarak geriye dönüş yaptım.  gözümü kapattım ve yalnızca hissetmeye çalıştığım o âna tekrar uzandım, ruhumla. rüzgar uğuldamıyor, ritim tutuyor kulaklarımda. nağmesine âşık bir kuşun ona eşlik edişi sonra. yaprakların hışırtısı, ağaçlardan düşen birkaç kozalak tıkırtısı.  bir dede sonra, yaşından çok tecrübesi olan. kıyafetinden daha eski elleri ile toprakla hemhâl. az ötede sayıları az olduğu için tek kale maç yaptı çocuklar.  arkadaşını çağırmak üzere yokuştan aşağı inen saçları örgülü, ellerinde oyuncak sepeti ile minik kız. yokuşa boylu boyunca sıralanmış evlerde yine birbirinden farklı telaş vardı.  pazardan aldığı taze fasulyesi ile evine döndü bir ….

Bir tek bana mı son kez esiyor bu rüzgar? Bir tek ben mi ayı son kez görüyormuşcasına başımı her gün göğe kaldırıyorum? Yalnızca benim çevremdeki ağaçlar mı yaprak döküyor? Ve gözlerime ne oluyor artık yürünecek uzun bir yol değil, sayılı günlerin kısalığını görüyorum? Günlerin bitişi ve akşamların böylesi geçip gitmesi bir tek beni mi korkutuyor? ân, elimden uçup nasıl böyle gidebiliyor? hüzün ya da sevinç öylesine uğramaya gelmiş, bir ayağı kapıda misafir gibi duruyor hayatımda. hepsi birer birer kayboluyor gerçeklerin, geriye tek bir gerçek kalana değin. unutmaması gerekenler ne çok şey unutuyor ve unutmak kalplerimizi nasıl da kurutuyor. sözüm ona, ….

Dursaydım ve Bir Suya Ark Olsaydım keşke dili olmadan da anlaşabilen şu yapraklar kadar olabilseydim.her gün güneşi aynı sakinlik ve huzurla karşılayabilseydim.soğuğa, yağmura, kara, rüzgâra aldırmadan, vakti geldiğinde meyveye durabilmeyi bilseydim.küsmeyip, mücadeleden vazgeçmeden teslimiyetle yürüyebilseydim.toprağın telaşsız halini, suyun dilini ve ikisinin birbiri ile buluştuğu andaki çoşkuyu anlayabilseydim.henüz tadına ulaşamamış incirin, yeşiline kavuşamamış zeytinin sabrını çözebilseydim.durulsaydım, dursaydım.bir suya ark olsaydım.narın, kırmızısına ulaşma yolculuğuna dokunabilseydim gözlerimle.sonunda eriyeceğimi bilsem de bir kar tanesi gibi asil durabilseydim.gökyüzünün mavisine, turuncusuna, moruna ve pembesine selam verebilseydim tüm kalbimle.bir kıyamın adı olsaydı ellerim.bir yürüyüşün sesi olsaydı gözlerim.soluk alsaydım ciğerlerimden kalbime ulaşan.ve sesi olsaydım saflığın.güneşe dursaydı gülümsemelerim.sesime bir ….

“kendi içimde kendimle boğuştuğumu bilirdi annem” Bazen aynı geminin birbirine en uzak noktalarından bakardık denize, ama bilirdim, annem benim gördüğüm dalgaları da görürdü. Yüzümü ıslatan su mu yoksa gözyaşı mı ayırt ederdi. Annem, yüreğimdeki, gemiden kaçma, serin sulara, derin sulara dalma arzumu bilir ve hatırından çıkarmazdı hiçbir zaman. Göğsümün orta yerindeki yangını kilometrelerce öteden hissedebilir ve hangi suyun onu söndüreceğini bilirdi. Fakat söndürmezdi, isterdi ki ben söndüreyim. Ben de isterdim ki, hiç sönmesin ateşim. âsi olurdum bu yüzden. Yanmak pahasına kendimden ve bir başkasından korurdum onu. Yanardım. Ağlardım acıdan ve anlardı annem. Kabul eder miydi beni böyle bilmiyorum. ” ya ….

Milyonlarca yüz, milyonlarca ses.Soluk alıp verilen her ortama karışmış heyecan, stres, tedirginlik, hüzün veya mutluluk.Son dakika haberleri, çok konuşulanlar, gündemi oyalayanlar, hiçbir etki bırakamayanlar.Sayılı ömründeki son sayıya ulaşanlar ve o sayıyı daha yeni saymaya başlayacak olanlar.Hepimizin hikayesi ; Ölmeden uçsun diye uğraştığımız kelebeklerAçmasını beklediğimiz çiçekler…Kapı önünde bekleyen; süpürmeye de görmeye de dayanamadığımız, birikmiş, pek çok yönden bizi eksiltmiş umutlar…Hayat diyorum, düzenli nefes alıp verme çabası,  nasıl nefes alındığını unuturum sancısı.Hiçbir zaman bütünüyle tamamlayamadığımız yapbozların “boz”ulmuş kısmından mı günaydın diyoruz biz yaşama? İç dünyamızda bir yerlerde kendi kendimize anlattığımız huzur dolu hikayeler vardı yoldaş. Annenden dinlemiştin sen de. Melodisi aklımızdan çıkmayan ….