Süeda ÇİÇEK makaleleri

“kendi içimde kendimle boğuştuğumu bilirdi annem” Bazen aynı geminin birbirine en uzak noktalarından bakardık denize, ama bilirdim, annem benim gördüğüm dalgaları da görürdü. Yüzümü ıslatan su mu yoksa gözyaşı mı ayırt ederdi. Annem, yüreğimdeki, gemiden kaçma, serin sulara, derin sulara dalma arzumu bilir ve hatırından çıkarmazdı hiçbir zaman. Göğsümün orta yerindeki yangını kilometrelerce öteden hissedebilir ve hangi suyun onu söndüreceğini bilirdi. Fakat söndürmezdi, isterdi ki ben söndüreyim. Ben de isterdim ki, hiç sönmesin ateşim. âsi olurdum bu yüzden. Yanmak pahasına kendimden ve bir başkasından korurdum onu. Yanardım. Ağlardım acıdan ve anlardı annem. Kabul eder miydi beni böyle bilmiyorum. ” ya ….

Milyonlarca yüz, milyonlarca ses.Soluk alıp verilen her ortama karışmış heyecan, stres, tedirginlik, hüzün veya mutluluk.Son dakika haberleri, çok konuşulanlar, gündemi oyalayanlar, hiçbir etki bırakamayanlar.Sayılı ömründeki son sayıya ulaşanlar ve o sayıyı daha yeni saymaya başlayacak olanlar.Hepimizin hikayesi ; Ölmeden uçsun diye uğraştığımız kelebeklerAçmasını beklediğimiz çiçekler…Kapı önünde bekleyen; süpürmeye de görmeye de dayanamadığımız, birikmiş, pek çok yönden bizi eksiltmiş umutlar…Hayat diyorum, düzenli nefes alıp verme çabası,  nasıl nefes alındığını unuturum sancısı.Hiçbir zaman bütünüyle tamamlayamadığımız yapbozların “boz”ulmuş kısmından mı günaydın diyoruz biz yaşama? İç dünyamızda bir yerlerde kendi kendimize anlattığımız huzur dolu hikayeler vardı yoldaş. Annenden dinlemiştin sen de. Melodisi aklımızdan çıkmayan ….