Selman Sevtekin makaleleri

Binlerce bulanık pencere yürüyor önümde.Her biri kendi benliğinde hapis,gün gün çürüyen hücrelerinde hayata tutunmaya çalışan binlerce mahpus…Ne var ki hücrelerinde kimsesiz yaşamayı seçmiş olsalar bile,hatta bunu marifet saymış olsalar da,tek başlarına devam etmeyi göze alamayacak kadar korkak olmalarından ya da sırf sıkıntıdan dolayı mı henüz bilmediğim bir sebepten ;yeryüzünde ve kendinde hapis sayısız insanı izledikleri küçük bir pencere takmışlar yüzlerine.İçimize döndükçe çürüyor,dışa açılmaya çalışıyoruz;dışa açıldıkça korkaklaşıyor,içe dönmeye çalışıyoruz.Ne zaman başladı bu çelişki,ilk pencere ne zaman takıldı da insan kendi içine sonsuz bir sürgüne yollandı ?Saramago’nun Efendi’si zamanında mı ,ya da ondan sonra,yeryüzüne sürgünün bir yerde kendi içine sürgün olduğunu anladıktan sonra mı ? Edirne’nin kasvetli akşamında kafamda dolanan bu çelişkiler bitmeyecek gibi.Arkada kızıla kaçmış gökyüzünü süsleyen Selimiye Camii uzanıyor,önümde boylu boyunca ….