Sümeya SAMIKIRAN makaleleri

Duha Sen öldüğünde, çocuktum ben daha Zaten bir daha da hiç büyüyemedim Yitirdiğim onca akrep onca yelkovan Bıraktığımdan, Arap atlarına gebedir. Çöl belki buzul yahut kızılca orman Seçsin içlerinden birini nüfus memuru Şeref nişanesi göğsüne hevesle takılsın Göreceksiniz ki bir Yahudi de Çingenedir. Elbette nâm-ı diğer susuz, aç ve kanunsuz Azmedip yine kaval kemiğine yüklenir Koşar cepheden cepheye umutsuz Umudu doğar doğmaz kirlenir. Sen öldüğünde ben de ölmüştüm zaten İnat ettim, kendimi toprağa gömdürtmem Sen yutkunurken kiri pası tozu toprağı Ben yakacağım genzimi oksijenle yeniden. Karbondioksitim şeref sözü verdi kendine Bir miligram dahi sokulmayacak kimseye Madem yok yaşamakla zararım kimseye ….

Endamından rimeller kaynatır toplum GüzideVe şeker hastası değildir sokak çocuklarıNe de sahilde olta atanlar balıkçıEceli gelen Fino’nun işi olmalı Berlin Duvarındaki yazıSay say bitmez, kısaca anlatmalıTam iki asır öncesi ihtilâl-i FransızıVe yeniçerisi sevmez yağsız hoşafıOrtaçağda tükenmiş Batı Avrupa aslanıVe sirklerin kedi ihtiyacı tez vakit karşılanmalıBir mareşal bir de ateşe ivedikle atlanmalıKendi akletmez belki söyleyin, bir de silahlanmalıİlle de bir yönden bahsedilecekse, bu ileri olmalıMary Curie ve Mary Jane ve Virgin MaryApple, elma ve C vitaminiAlnımdaki kara yazı bir sahafın borç defteriVe AB Rh pozitif kadar nankör damarımdaki sıvıOysa o yayından kavimler göçüne niyetlenen bir ok olmalıSaplanmalı, saklanmalıMağara duvarları bence alkışlanmalıVe ….

Ey yaşatan! Yaşamak dedikleri bu kof muharebe Küflü bir hançer gibi, boş bir saçma gibi asılı bende. Doğar doğmaz kucağına döküldüğüm merhamet Danton’u koklattı bana, kendisi Robespierre. Dedi ki bilinçsizlik atmosferinde bilinç bir hatadır. Yanılıyorsun demek istedim; dedim ve yanıldım Şimdi bu ucuz silahlarla köşeye sıkıştırmışken beni Onunla çarpışmak ucuzluğun daniskasıdır. Fikrim! Fikrimi rahim belledi duygularım Oysa neden şimdi aristokrat kesildi aklım? Su yoksa şarap iç diyor bana kaleliler Goethe’nin övgüsüne mazhar Baki miyim ben! “Neden, neden” diye bir yankıya ihtiyacı yok sesimin Dosdoğru cevapları hediye etti bana her asırdan bir şair Şimdi bu üzerime kopan tufanda İkna etti beni ….

Horasan Gönül, sükût u âlem ister; yıkılsa da âlem. Yenilmişim, yenilmişim, üstüne bir daha, ha gayret! N’eyleyim gölgesini bir sandalın; bu sabah tüm bileklerimden ayrı uyandım. Canım diz kapaklarım ve yazmakta olduğum tümcem. Nasıl telaffuz edecek o canımı, bir bilsen! Zavallı ilhamım, yazmaktan utandım. Şimdi kaç mevsim ötesindeyim içinde bulunduğum yazın. Ulaşırsam mabedime, beni muttakîlerden yazın. Ziyanından bana ne, geri kalmışlığın? Ben kendi adımlarımın dahi arkasındayım. Döviz kurları, halkalı küpem ve cehennem… Siyasi iktidarsızlık bu kalbimdeki, Demokrasinin sövgüsüne Teokrasinin övgüsüne teslimiyet, Teslimiyet, ah bendeki! Eğriye doğruya hepten. Sırf portakal çiçeğim açsın diye tüm gülümsemelerim. Doksan sekiz baharında teyzemin kapıdan çıkarken, ….

Kahretsin, dünyanın en  berbat şarkısını çalıyorlardı Oysa bir İran radyosu dinlerken tek arzum anlaşılır olduğuma inandırılmaktı Belki yoldan geçer arka kapakları paslanmış beyaz bir kamyonet Tan yeri ağarmadan yetiştirilmek üzere yola çıkarılır bir avret Kalk Hacer, at şu elindeki taşı, haccet! Sahra, Sara ve sara Salınarak çeşmeye gelen bir genç kızdır şu kıvrak fırtına Kumları savurdu üstümüze Taş yağdı gökten üstümüze Yanlış yere attın taşı Hacer Bak örnek al çölün nefesinden Üzgünüz yetişemedik sana Çağımızın taşlananı olmakla yetindik biz Sen taş atacak kimi buldun etrafında? Emanet edildiğin yerden kovulanlarız biz Biz yoktuk orada, Varlık ise tümüyle orada. Biz Güneşin saçlarından ….

Biz insanlar, harabeleri görünce huzur dolarız. Sırf yıkılmış diye imparatorluklar, Artık bir ölüm fermanı yazma ihtimâli yoktur padişahın. Güvenle gireriz kapısından şehrin, Kaynamış su gibi vakti geldikçe aşağı inen taşların, Ve henüz, iki haneli santigratta oyalanan duvarların, Gürültüsünde haşrolur nidâları seyyahların. Ondandır bütün tadilatlar ve reformasyonlar hazımsızlık yapar. Sinelerdeki curcunayı akseden vitraylar, Kaldırım taşlarına ilgi duymayan kapkaççılar, ‘Sol, sol, sol’ diye yürüyen askerî bandolar, Hedonizmi bâkî bulanlar, Ve dinsiz filozoflar, Hepsi toptan toplumumda tutukluluk yapar. Kelepçelenir sağ lobumun sol yanıma verdiği ayar, Ve feministler fırsat eşitliğine değil, fırsatçılığa tapar. Sonra Ankara’da Kızılay oluverir, tomalar yanında Selda Bağcan çalar. Uğur Mumcu’nun ….

Sen, benim kalbimi kıran bir ayrıntısın; Bu, böyle olagelmiştir. Kalbimi kırmak dediysem de büyütme gözünde, O zaten kırık bir nesnedir. Dudaklarının kulaklarıma ilettiği frekans, Retinandan kirpiklerim arasında sallanıp duran beşiğe ulaşan bakış; Sakarya Caddesinden İstiklâl’e uzanan akış, Ve fakültenin en iyi Edebiyatçısının bana muhtemelen asla veremeyeceği mektuplu referans, İnan bana, seni solda sıfır bırakır. Bir yardan düşerken asla uzanmayacak bir yâr eli, Düştüğünde ayaklar altına alınacak izzeti ve Şirâzî ölmüşken senden bahsetmek mi! Yahu böyle küçük şeylerin var mı bir önemi? Asla kıblesi olamayacağım ayakların, Benimle paylaşmayacağın şemsiyen; Şekerini benim atmadığım sabah çayın; Ve soyadı kanunu orada öylece dururken, Eh ….

Bir dağ Ve bir köprü solunda İnatçı nankör bir hasret koynunda Tüm vuslatlara rağmen derin bir özlem Derin bir kuyu gibi, Yunus’un balığı gibi Sinem, ey sinem! Nedir alacağın benden? Nedir bu kör bıçağı bileğime nikahlayışın Her gün, her şafak her seher her akşam yeniden Yeniden yazıyorum yeniden Seni her gördüğümde uyanıyorum gündüzümden Kahrolası bir yosun dolanıyor boynuma Yüz görümlüğü bir küme yıldız akıyor kanıma Yankılanıyor muhayyilemde çapkın bir çivi Güreş tutuyor ömrümle çürürken. Yitirmek, yitirmek bir ikindi vaktini dehlizlerinde Tekamülünü yutkunmak Ve arsınmak küslüklere Göğsünde bir damar yakalamak Seni susmak yok mu herkese her şeye Kahpe bir kurşunla kucaklaşır ….

Sonsuz bir döngüde izliyorum sessizliğini Yıkıldıkça kuruluyor yeni bir devlet Anayasan ihanet Bilmem hangi kirpiğin iktidar Hangi bakışın muhalefet Ben habire tekrarlıyorum nefesini Bir bıraksan aslında bu soluk alışları Şu serin sulardan atlayışları Belki çözülecek, bir sona erecek Nihayet! Nihayet, diyecek birisi. Severken yılacak Kaçmak isterken kapılarak Dönüp dolaşıp sana varacak Son dediği her şey bir başlangıç olacak Unuturken seni Nihayet diyen biri.. Dedirtmezsin ki! Sümeya Samıkıran