Muhammed BALABAN makaleleri

Islandım hasretinle Yaralarım aşktan benim Sanma ki kabuk tuttu Bedenim aşktan benim. ** Vuruldum can evimden Savruldum aşk yelinden Kavruldum alevinden Yangınım aşktan benim. ** Vicdanına şunu söyle. Var mı beni seven böyle. Boynum da astığın kolye. Anılarım aşktan benim. ** Gecenin bir vaktinde Adın şiirdir dilimde. Yazda kışta yedi iklimde. Mevsimlerim aşktan benim. ** Şair gönlüm unutmaz. Yokluğun Canı uyutmaz. Güneş konsa kurutmaz Gözyaşlarım aşktan benim. ** Kırılsa kolum kanadım. Tutulsa da lisanım. Kıt verse de hasadım. Dualarım aşktan benim. ** Sürgün ettin beni dara Dargın ettin uykulara. Yorgun sanma buralarda. Metanetim aşktan benim. ** Son sözümü daha demedim. ….

Ömrümüzün gelgitli sürgüsü işlevini sürdürüyordu. Her an bizi mutluluğa sevk edecek sürprizlere ya da üzüntü limanlarında demir atmaya sebep olacak gelişmelere yakalanabilirdik. Bugün mutluluktan uçuyorken yarın üzüntüler içinde ,hiçbir yere kıpırdayamaz halde olabilirdik. Hayat işte!.. Burada unutmamamız gereken en önemli husus ,hayat dediğimiz bu yolda yaşadığımız ve yaşayacağımız her şeyin Kader dairesi içinde olup bitiyor, olup aynı şekilde devam ediyor olmasıdır. Acaba Kader bizi nelerle karşılaştıracak? Bu soru herkesin merakla, iç dünyalarına sorduğu bir sorudur. Acaba yapıp ettiklerimiz sonucunda kaderin değişebileceği doğru mudur? Kur’an-ı Kerim’de İsra suresi 13. ayette Allah şöyle buyurmuştur. ‘’Ve her insanın amelini boynuna dolayıverdik ve Kıyamet ….

Bilemezsin içimde yıkılan şehirleri. Taş üstünde taş kalmadı Can içinde can kalmadığı gibi. . Gidişin ruhumun kıyameti gibiydi. Kıyamazdın bana hani Duramazdın bensiz bir saat. Susturamazdın kalbini. Yüzlerce şiirin ölümüne Binlerce harfin telefine sebep oldun..! Hıçkırık nöbetleri tutmaya başladım Ben gidiyorum dediğinden beri. Bir denizi doldurdum gözyaşlarımla. Ve çok tuzlu bu denizin üstünde yüzüyorum hatıralarla.. Medcezir tufanlarında kıyıya vuruyorum, o ayın ondördü yüzünün gözlerimin önünden geçişiyle. . Sen sokağıma girince, balkondaki çiçeklerim açardı. Sokaklarda yürüyemez bir yaralı bıraktığından beri, onlarda perişan. . İçimde uçuşan kuşlarım vardı, sesini duyunca kanatları kopacakmış gibi uçuşan.. Ve düşlerim her gece yarısı kuşlar mezarlığından geçiyor. ….

Yılların benden götürdüklerini anlatsam saatlerce, saatlerce dinlese hüzün yüklü yürekler.. İç çekişlerimle, hıçkırıklarımla, kırıklarımla.. Ben bu anlamsız geçen, vefasız bir sevgiliye harcadığım yılların, bende bıraktığı derin yaraların, acısıyla büyüdüm.. Ben yağmurlu günlerde, ona sırılsıklam halde, heyecanla girdiğim sokakları, çıkmaz olduğunu bilmeyerek yürüdüm.. Ben zemheri gecelerin gölgesinde, temmuz sıcaklığını ondan beklemenin, nafile olduğunu bilmeyerek üşüdüm.. Ben hatırı sayılır birkaç şarkıyı , her dinlememde, onu hissetmemin mutluluğunun boşuna olduğunu bilmeyerek sevindim. Ben, ” insan olan insana, bu kadar kederi yaşatmaz” fikrimin, onda  tarif edilemeyeceğini bilmeyerek yaşadım.. Yaşadım mı, öldüm mü, süründüm mü? Güldüğümü görür müyüm? Ben yoksa hüzünler ülkesinin en ücrasına sürgün ….