Muhammed BALABAN makaleleri

Köpüklü düşler sandığı gönlümüz  Yap boz bir hayatın kıvrımlarında köpüklü düşler ürettik. Kıyıya vuran yumuşak dalganın köpüğü kadar. Kuyuya düşen duygularımızı çıkaracak bir kervan bekledik. Yusuf olmak gibi bir düşüncede değildik. Onun bastığı kum zerresi olabildiysek ne mutlu bize. İçimizin hirasında suskunca bekledik. Sabrımıza sükut ekledik Mucizeler bize göre değildi, olamazdı. Gemileri yaktık Tarık gibi. Külleri ulaştı çıktığımız kıyıya. Gel gör ki ihtişamlı bir Endülüs göremedi ruhumuzun düzlükleri Fethi mübarek bir belde idi gönüller. Ne biz Ömer olabildik Ne de kalanlar Kudüs olabildi. Muhammed Balaban 16/7/2020

Atlar Yorulmaz (öykü) Yeni atandığım hastanenin doktor kadrosu ile tanışmaya başlamıştım. Her gün bir veya birkaçının odasına gidip kahvelerimizi içiyorduk. Sıra dahiliye uzmanımız Dr. Meral Hanım ile tanışmaya gelmişti. Önce müsait olup olmadığını öğrenmek için dahili numarasını aradım. Müsait olduğunu söylemişti. Bir alt katımda bulunan odasına yaklaştığımda odasının önünde siması hiç de yabancı gelmeyen bir amcaya bakışlarım kaydı. Meral Hanım’ın sekreteri kapıda karşıladı beni: -Buyrun Salih Bey. Hoş geldiniz. -Hoş buldum. Çok teşekkür ederim.  Meral Hanım güler yüzüyle karşıladı. Birer kahve içimi kadar kısa süreli bir tanışma olmuştu. Bekleyen bir hastası olduğunu bildiğim için de sohbeti kısa tutmayı istedim.  -Hocam ….

MİSAL Her mevsimden bir misal vardı sende Her seyyah bilemezdi seni Irmaklar aktıkça durulurdu sen varsan  Denizler hep beklerdi seni — Her geceden bir misal vardı sende Her uyanık göremezdi seni Yıldızlar sönerdi bir an gökyüzüne baksan Rüyalar hep beklerdi seni — Her çiçekten bir misal vardı sende  Her bakan göremezdi seni  Esip geçerdi rüzgar yüzüme değip  Kirpiğimden alamazdı seni  — Her gurbetten bir misal vardı sende Her mülteci bilemezdi seni. Sana çıkardı bütün yolları coğrafyamın Duraklar hep beklerdi seni — Her sevdadan bir misal vardı sende  Her şair yazamazdı seni  Binlerce kelime kifayetsiz kalırdı  Hazneler alamazdı seni  Muhammed Balaban 

Bugün yine hasret kokuyor üstüm başım. Bugün günlerden yine sensiz düşler. Varlığına doyamadım ya hani ey susmuş karanfilim. Sensiz mevsimlerim ıssız ve göçmüyor sensiz sessiz kuşlar.. ** Bu hasretin kahramanlığına erecek değilim. Ben mecnun gibi çölde aramam seni. Bir dolunay şarkısında ağlayacak değilim. Dinlediğim her türküde soramam seni… ** Diyeceğim şu ki, bitmez anlatacaklarım ey hasret yıldızım. Seni İki kırık şarkıya sığdıracak değilim.. Kül ederim, yanmamaya direnen devasa okyanusları. Ben seni iki damlaya sığdıracak değilim… ** Yorgun mu bu yüreğim, durgun mu bulanık akan nehir. Sensizlik derininde vurgunumsun sen benim. Dişi dökülmüş sokaklarımın anla ki ihtiyar bu şehir. Bu acizlik ….

Can İklimi Davettir sesindeki tılsım, yazılması en zor şiire Endamı zarif kelimeler, bir Acem tayı misali  ruha coğrafyalar dolaştırır Yağmur bir başka yağar o an,  ince ince, tane tane Anlarsın ki, kırk yıllık kıtlık sona ermiştir bir çölde…          🕊️🍀🍀🕊️ Cenge duran ordulara sükûnet yağmıştır Ayaz vuran filizlere üst üste cemreler Nevbahar olmuştur her yer  Her yerde açar çiçekler… 🕊️🍀🍀🕊️ Hüznün makamlarını yerle bir eder, Çaresizlik içinde kıvranan gönüllere en keskin çaredir Buz tutmuş bir çağın, inadını eritir Diktatör eylemlere diz çöktürür, aman diletir Pas tutmuş fikirlerin zehrini söktürür Pusuya yatmış kederleri denizlere döktürür… 🕊️🍀🍀🕊️ Bir Eskimo ….

Gel otur, hüznüm azalsın … Yüreğimin kalabalığı yok eskisi gibi. Onca kıymet bilmez Onca vefasız Hepsi layık olduğu yere gitti. Gel, yaralarım daha fazla acımasın.  Gel otur, hüznüm azalsın. ** Dağ olsa dayanmazdı Şu merhamet dolu gönlüm.  Nasıl dayandı?  Nasıl dayandı onca ikiyüzlüye?  Geriye kalan ben Yıkılmadım. Gel, vakitler şafaklara asılsın.  Gel otur, hüznüm azalsın. ** Buralarda şimdilerde KADİFE Yapraklı güllerin mevsimi. Dokunsan titrer, koklasan ürker. Şu dağın ardı demişti eskiler. Şu dağın ardı hasrettir. Gel, ömrüm hasretten salınsın. Gel otur, hüznüm azalsın. ** Sermayesi ümittir gönlümün. Tarlaları taşlıdır. Kaç kurak yıl geçti de üstünden. Kaç kez talan edildi de  ….

Islandım hasretinle Yaralarım aşktan benim Sanma ki kabuk tuttu Bedenim aşktan benim. ** Vuruldum can evimden Savruldum aşk yelinden Kavruldum alevinden Yangınım aşktan benim. ** Vicdanına şunu söyle. Var mı beni seven böyle. Boynum da astığın kolye. Anılarım aşktan benim. ** Gecenin bir vaktinde Adın şiirdir dilimde. Yazda kışta yedi iklimde. Mevsimlerim aşktan benim. ** Şair gönlüm unutmaz. Yokluğun Canı uyutmaz. Güneş konsa kurutmaz Gözyaşlarım aşktan benim. ** Kırılsa kolum kanadım. Tutulsa da lisanım. Kıt verse de hasadım. Dualarım aşktan benim. ** Sürgün ettin beni dara Dargın ettin uykulara. Yorgun sanma buralarda. Metanetim aşktan benim. ** Son sözümü daha demedim. ….

Ömrümüzün gelgitli sürgüsü işlevini sürdürüyordu. Her an bizi mutluluğa sevk edecek sürprizlere ya da üzüntü limanlarında demir atmaya sebep olacak gelişmelere yakalanabilirdik. Bugün mutluluktan uçuyorken yarın üzüntüler içinde ,hiçbir yere kıpırdayamaz halde olabilirdik. Hayat işte!.. Burada unutmamamız gereken en önemli husus ,hayat dediğimiz bu yolda yaşadığımız ve yaşayacağımız her şeyin Kader dairesi içinde olup bitiyor, olup aynı şekilde devam ediyor olmasıdır. Acaba Kader bizi nelerle karşılaştıracak? Bu soru herkesin merakla, iç dünyalarına sorduğu bir sorudur. Acaba yapıp ettiklerimiz sonucunda kaderin değişebileceği doğru mudur? Kur’an-ı Kerim’de İsra suresi 13. ayette Allah şöyle buyurmuştur. ‘’Ve her insanın amelini boynuna dolayıverdik ve Kıyamet ….

Bilemezsin içimde yıkılan şehirleri. Taş üstünde taş kalmadı Can içinde can kalmadığı gibi. . Gidişin ruhumun kıyameti gibiydi. Kıyamazdın bana hani Duramazdın bensiz bir saat. Susturamazdın kalbini. Yüzlerce şiirin ölümüne Binlerce harfin telefine sebep oldun..! Hıçkırık nöbetleri tutmaya başladım Ben gidiyorum dediğinden beri. Bir denizi doldurdum gözyaşlarımla. Ve çok tuzlu bu denizin üstünde yüzüyorum hatıralarla.. Medcezir tufanlarında kıyıya vuruyorum, o ayın ondördü yüzünün gözlerimin önünden geçişiyle. . Sen sokağıma girince, balkondaki çiçeklerim açardı. Sokaklarda yürüyemez bir yaralı bıraktığından beri, onlarda perişan. . İçimde uçuşan kuşlarım vardı, sesini duyunca kanatları kopacakmış gibi uçuşan.. Ve düşlerim her gece yarısı kuşlar mezarlığından geçiyor. ….

Yılların benden götürdüklerini anlatsam saatlerce, saatlerce dinlese hüzün yüklü yürekler.. İç çekişlerimle, hıçkırıklarımla, kırıklarımla.. Ben bu anlamsız geçen, vefasız bir sevgiliye harcadığım yılların, bende bıraktığı derin yaraların, acısıyla büyüdüm.. Ben yağmurlu günlerde, ona sırılsıklam halde, heyecanla girdiğim sokakları, çıkmaz olduğunu bilmeyerek yürüdüm.. Ben zemheri gecelerin gölgesinde, temmuz sıcaklığını ondan beklemenin, nafile olduğunu bilmeyerek üşüdüm.. Ben hatırı sayılır birkaç şarkıyı , her dinlememde, onu hissetmemin mutluluğunun boşuna olduğunu bilmeyerek sevindim. Ben, ” insan olan insana, bu kadar kederi yaşatmaz” fikrimin, onda  tarif edilemeyeceğini bilmeyerek yaşadım.. Yaşadım mı, öldüm mü, süründüm mü? Güldüğümü görür müyüm? Ben yoksa hüzünler ülkesinin en ücrasına sürgün ….