Gülüm ÇAMLISOY makaleleri

Düşlerin ihya ettiği mi ihya edilesi mi? Mektepli bir yorgunluk benimki oysaki mezun olalı çok zaman geçti üzerinden. Lütuf bilmekse ömrü şükürler olsun günüme. Yalan bilmekse sırtımdaki hançeri elbet dostluğun ve sevginin gülen yüzüne ölene değin inanacağım ben. Varlığın katsayısı iyi ben kerrat cetvelinde kayıtlı bir çarpım değilim gelin görün ki acılarla katlanıyorum sonra olan kat izine umut ile ütü basıyorum ve tüm ütülü yazılarımı sonsuzluğa uğurluyorum çünkü bana ait bir ben saklı içimde ve o benin içinde İlahi Düşlerim, İlahi Ateşin git gide büyüten ve ben her halükarda büyümeyi reddediyorum. Reddedilmediğimi bilmekse huzurun adresi küfemde saklı umut ve düşüp ….

Yanmakla eş değer sessizliğin kol kanat gerdiği o devasa hezimet belki de korunaklı dünyalarımızın müdavimi iken sihirli şiirler. Tümceler arsız. Tümceler yansız. Ve kelimeler sırıtkan kimi zaman kilit vurulası bir acıyı da ifşa eden sedef yürek her halükarda duyumsaması sayesinde İlahi bir Aşka yürürken günün de müsveddesi gece ve aşkın ırmağında yıkanan o ölü balık ve ansızın bir mucize hâsıl olup da yeniden can bulacak bir nefer gibi sadece Rabbinden isteyen bir hediyenin sunumu iken niyazların kabul gördüğü evrenin asma katı. Aşkın şahikası. İmlecin suskunluğu. Körebe oynamak kadar da masumane bir oyun iken içimizin dolup dolup boşaldığı bir heves de ….

Bir düşün iniltisini duyuyorum geç kalmışlığına lanet okuyan akreple yelkovan arasında dinmek bilmeyen yarış yok mu ve hala varamadığım o üçüncü yaka elbet İstanbul’un iki yakası arasında salındığım yetmezmiş gibi. Her geç kâğıdı aldığımda yüzümün kızardığı mektepli olduğum günler ve üzerimden çıkaramadığım öğrenci cüppem belki de bu yüzden üniversitede sonsuza kadar yaşayıp yapışmak isterdim bildiri panosunda altında imzamın olduğu bir dilekçe ile kendime en yakıştırdığım iken öğretim görevlisi cübbesi. Uzun bir cümle olduğuma bakmayın hani bir de uzun bir ismim olduğunu hele ki sevdiklerim beni, kestirmeden ‘’Gül’’ diye çağırırken yüzümden yere dökülen gülücükleri de acının ayaklarına paspas yaparken. Hız duvarını ….

‘’Erkekler daha çok acı çekiyor. Oysa kadınlar suçlu olmadan acı çekerler.’’ (Kafka) Bir düşün g/örüntüsünde karşı karşıya kaldım bu söylediklerinle, sevgili Kafka ve aşkın hikmetine daha da yakından vakıf oldum. Aklı almıyor insanın hele ki söz konusu acı çekmekse üstelik ne için? Sevmekle ilintili elbette çekilen acı en çok da onay görmediğinde. Düş görmeyi bir süredir ertelemiştim, Kafka ta ki gaipten gelen ses beni dürtene değin. Islıklanan yüreğim ve sevinçlerim elbet yarım kalan tüm sevinçlerim ve hayallerim ve işte kendimle yüzleştiğim her yazıda-gerek yazdığım gerekse bir başkasının kaleminden okuyup bir solukta içime çektiğim-içimdeki yangının daha da alevlendiği oysaki bu yangın ….

Kelamın izafi tutanağı ve ben bir düş yangınında hayata pençelerini geçirmiş olmanın izini sürüyorum. Maviden benim muhtıram ve pembeden yana düşlerim en azından bir süreliğine tabi olduğum düşler. Düşler leke tutar mı peki, sevgili Kafka hele ki yaşanmışlıklarla yaşanma ihtimalleri arasında bir seçim yapsaydık en çok neye denk düşerdik? Farklı mevzular kürediğim ve ne yazık ki kendimi ihbar ediyorum su yeşili bir ölümün sırdaş kefeninde hala da oturtamıyorum gerekli olanları o kefeye ve süt liman düşler filan g/örmüyorum ve muhatap olduğum hayaletlerin su dokundaki çırpınışlarına tanıklık ederken kolaylıkla da çekemiyorum fermuarını kalemin. Soyut bir rahlede iz sürüyorum. Sonra sürgün ediliyorum ….

Ertelemekle mükellefim doğanın başkaldırışı sözcüklerin yükseldiği ve işte gün dönümünde çatlayacak kozam sonramdan itibar etmiyorum öncesizliğime yüz sürüp anımdan firar ediyorum ne de olsa ansızlığın mukozasında derin bir tevazu yükleniyorum. Gök gürültüsünde yankım. Sözlüğümde yansızlığım. Yükümlülüklerim elbette yüksündüklerimle ters orantılı ve paçalarımdan akıyor ay ışığı az evvel tehir ettim mutluluğu ve işte başkaldırım önsözünden yoksun hayat hikâyemin de ayağı her çelmeye takıldığında son sözü söylemek isteyenin de ben olduğu. Sancılı teyakkuz gün ışığı akıtıyor gecenin rimelini. Sanrılı hafta sonu devasa acıların yükseldiği bir ay dönümü. Çatlayan kaburgaları meşakkatli yüreğimde ömürsüz bir hezeyan ölçeği kayıp bir heyecan ve muharebe başlıyor ansızın. ….

Müphem telaşların sırlarını örüyorum ve bir avazda boşalıyor içim elbet boşa aldığım fren sistemi ve metruk hecelerle kesişiyor yolum ve her nasılsa son anda kurtuluyorum çelişkilerden elbet hibe ettiğim yüreğim ve tebessümler çörekleniyor oysaki bir mezar taşını bekleyen şahitliğinde karanlığın kurşunlanıyor her zerrem bu sefer başa aldığım filmin yeni bir versiyonu olsun diye yüreğimi hamur gibi yoğuruyorum ve sessizlikte geviş getiren hava akımında çürüyen ömrü diskalifiye eden iblise çemkiriyor sözcükler. Radar kadar hassasım. Ve şahikanın yüreğinde yaşıyor çelişkilerim aslında yaşattığım kadar da yaşamaya meyyal bir üzünçle izdivaç kılıyorum her gece. Kürede soluksuz nidalar saklı. Bense fanusumun üzerine titriyorum ve her ….

Mavi bir düşün ölü tanrısı olmalıydı biten gün ve içimdeki yeis ile kıvrıldığım döşeğinde hüznün, bataryası biten güne hürmetlerimi sundum. Sevgiden ibaret olması gereken her hayırla yorduğum acılar mıydı yoksa mukozası bildiğim derinlerden yüzeye çıkma umudum ve nemli yorgunluğunda gözyaşlarımdan mutluluk ördüğüm… Ölümsüz olduğuna inanmıştım hayallerimin ve umut bahçemin, sür-git hezeyan eşlik ederken yâd ettiğim mevsimle de s/özlenmiştim ve şimdi kapı aralığında üstüme cereyan eden tüm akımla ve de akınla sözcüklerime makyaj yapıyorum. Mutlanmayı dilerken yarı yolda kalmak neymiş yeniden deneyimliyorum da ve yol yordam bilmeden nefret yüklenip sevgiyi aşağı görenlere de hırslanıyorum. Göğün kompartımanlarında yanlış durakta indim dün gece ….

‘’Bu mevsimde şehre inen tüm renklerin adını biliyorum ve tüm renkler inerken şehre, çiçekli ilahiler söyleyeceğim.’’ (Alıntı) Sözcükleri protesto etme hakkım elimden alındı aslında kendime sunduğum bir fermandı öncemde suskunluğun mubah olduğu aslında anımda da saklı iken sessizlik ben şehri cilalıyorum yorgun renklerle ve üstüme başıma bulaşan boya ile de şenleniyorum. Yaramaz bir çocuğun tasviridir aslında her güne d/okunmak adına yazdıklarım bir o kadar kendimi kendime misafir ettiğim. Bir ç/ağ yangınıymış meğer şiirler aslında şiir gibi gördüğüm hayatın her noktasında eşlik eden bir çiy tanesi işte içimdeki umut deryası ve sözcüklerin mazbut ve külyutmaz aşkıyla kendime inşa ettiğim müthiş bir ….