Gülüm ÇAMLISOY makaleleri

Mavi bir düşün ölü tanrısı olmalıydı biten gün ve içimdeki yeis ile kıvrıldığım döşeğinde hüznün, bataryası biten güne hürmetlerimi sundum. Sevgiden ibaret olması gereken her hayırla yorduğum acılar mıydı yoksa mukozası bildiğim derinlerden yüzeye çıkma umudum ve nemli yorgunluğunda gözyaşlarımdan mutluluk ördüğüm… Ölümsüz olduğuna inanmıştım hayallerimin ve umut bahçemin, sür-git hezeyan eşlik ederken yâd ettiğim mevsimle de s/özlenmiştim ve şimdi kapı aralığında üstüme cereyan eden tüm akımla ve de akınla sözcüklerime makyaj yapıyorum. Mutlanmayı dilerken yarı yolda kalmak neymiş yeniden deneyimliyorum da ve yol yordam bilmeden nefret yüklenip sevgiyi aşağı görenlere de hırslanıyorum. Göğün kompartımanlarında yanlış durakta indim dün gece ….

‘’Bu mevsimde şehre inen tüm renklerin adını biliyorum ve tüm renkler inerken şehre, çiçekli ilahiler söyleyeceğim.’’ (Alıntı) Sözcükleri protesto etme hakkım elimden alındı aslında kendime sunduğum bir fermandı öncemde suskunluğun mubah olduğu aslında anımda da saklı iken sessizlik ben şehri cilalıyorum yorgun renklerle ve üstüme başıma bulaşan boya ile de şenleniyorum. Yaramaz bir çocuğun tasviridir aslında her güne d/okunmak adına yazdıklarım bir o kadar kendimi kendime misafir ettiğim. Bir ç/ağ yangınıymış meğer şiirler aslında şiir gibi gördüğüm hayatın her noktasında eşlik eden bir çiy tanesi işte içimdeki umut deryası ve sözcüklerin mazbut ve külyutmaz aşkıyla kendime inşa ettiğim müthiş bir ….

Ürkünç bir vaveyla zihnimin çatlak topuklarına da iyi gelen ve destursuz bir gizem elbet aşkın na’şına yakışır bunca sessizlik ve özlem. Güruhların arasında tayin etmeye çalışıyorum yolumu ve elbette gardımı aldım. Önce tebessüm yüklenen sihirli bir bakışın dolduruşuna geliyorum sonra da isyanın merkezinde çatıyorum kaşlarımı. Aşkın her rengine vakıfım hüznün de. Sonram Allah kerim, deyip arşınlıyorum yolu ve mermer mezar başlığımı ceketimin içine iyice yerleştiriyorum. Taşkın suretler saklı etrafta elbette vücudu olmayan. Öyle bir neşriyat ki adımlarımı karıştırıyorum sanrı yüklü bekasında cennetin biliyorum ki bir yeryüzü bitkisiyim: ne açan ne de solmaya doyan. Yaşlı kuşlar mesken edinmiş hüviyetimi. Şaşkın tembihlerle ….

Giyindiğim her kelimeyi bir anda sonsuzluğa uğurlayabilirim ve ruhumun çıplaklığından asla utanmam elbette yüreğimin de mukozasında sarı benizli titrek bir papatyayı da ağırlayabilirim ne de olsa ölü dünün filan yasını tutmuyorum artık. Yüreğin atığı mı sanırsın bunca cümle? Aslında atıl yüreklerden yüreğime transfer olan birer şarkıdır yazmanın keyfi ile hayatın şatafatlı hüznüne rest çektiğim. Anlatılmazlığın gıyabında belki de anlatmadıklarımın gıybetini yaparken insan ırkı ve irkildiğim kadar da ayırım yapmadığım bir göstergedir sığındığım mizacı ufkun ve utkun. Ölü bir serzenişe rast gelebilirsin de yüreğimin kıvrımlarında ve canlandığıma da vakıftır evren: bazen bir yafta bazen bir rafta gezinen düşlerim ve İlahi yolun ….

Sevgili, diye başlayabileceğim bir mektup değil zira sevgilim olmaya layık bir güneş ışığına henüz rast gelmedim ve sonsuzluğun ufkundan ölüm denen mefhuma yazdığım bir mektup bu. Varlığıma binaen bir sözcük de uyarlayamıyorum çünkü var olduğum şüphe götürür tıpkı senin varlığının da şaibeli bir yoksunluk olduğuna kanaat getirip yokluğunla terbiye olmama vesile binlerce sebep varken… Düş gücüme ihanet edemiyorum çünkü gerçekleri görmezden geldim bir ömür tıpkı gerçeklerin ve gerçek insanların beni görmezden geldiği gibi ve de yaşadığım yüzyıl… ait olmadığım bir asır belki de asırlarca yaşta olduğuma binaen ben hala kendimi on sekiz yaşında hissederken… Hastalıklı varlığını seviyorum çünkü hasta zihninde ….

Mevsimin ilk karı yağdı, azizim ve süklüm püklüm seferberliğinde yalnızlığın cürüm bildi mevsimdeki hüznü gölgeli sapaklarda aşkı ihya eden berhudar olmasını dilediği mizaçla da düştü yollara. Bir temenni dillendi şafağın sökün ettiği bir recim belki de yüreğin aşkla imtihanı. Günün süzüldüğü gözlerimde şerlerin hayra yorduğu bir günceyi de dikte etti melekler öyle ki rüştünü ispatlamış hafız söylendi ve düştü yollara mücbir sebepler bir kolundan çektiğim bir de kuytularda sakladığım yası mimlerken yaşlı melekeleri dünyanın. Sözcük pazarından geliyorum, azizim: hani s/özlendiğim. Şafağın da hicabını yüklendim ve ellerimde yetim imgeler sökün eden her duyguyu işlerken diğer adım da kanaviçe: ben ki c/esaretin ….

“Benim tereddütsüz bağlı olduğum şey sen değilsin, yazmak. Yazarken seni hiç düşünmüyorum. Aynı biçimde senin bağlı olduğun da ben değilim. Yazdıklarım.’’ (İ. Aral) Bir kâbusu sonlandırmak niyetindeyim ve basmakalıp hayatın dışına seğirtip hayatı dayanılır ve yaşanılır kılmak. Göğün örtüsünü mecburen kaldırıyorum ve sadece içimdekilere odaklanıyorum üstelik yaptığım hatanın ne olduğunun da bilincindeyim ve bu yüzden lütfen okuduklarınıza odaklanın asla yazının sahibinin kim olduğuna değil ve evet, ne cinsiyetim ne yaşım ne de aldığım eğitimler önemli an itibari ile çünkü ben yaş alsam bile yasımı dahi sonlandırıp sayfaya odaklanıyorum ve odaklanmalıyım da. Girift bir hazne benimki sözcüklerin destursuz değil edepli olması ….

‘’Ölüm sessizliği, toz ve küf kokan evden ayrıldıklarında seviniyorlar canlıyız diye. Çürüyen an’larda, bu evlerden çıktıklarında canlı olduklarına sevinen küçük insanlar… Yavaş ve sıradan tükenişin trajikliğinde, figüranı oldukları ve kendilerine verilmiş rolleri oynadıkları o büyük tragedyanın, oyunun farkında bile olmayan küçük insanlar. Bir tek güneşten utandım hayatımda.’’ (Alıntı) Bir canlı olduğuna ihanet ediyor ruh ve tutuşan tozları yalnızlığın… Reşit imler tehdit ediyor ses duvarını belki’lerin yükümlülüğünde şiir giyiniyorum gece gündüz. Kendime ithaf etmediğim şiirler ve sadece Yaradana itaat ettiğim su götürmez tek gerçek. Gözlerim fırlıyor yuvalarından oysaki az evvel yapmıştı yuvasını yaralı kuş bir de mevsimin sönen feri… Bir lanet. ….

‘’…acıdan güven duygusu yaratan bir yarın ki hayatın diyalektiğine ilişkin bir arif bilgisidir. Sonsuzluğu gören insanın, kendini doğaya ekleme, bir başka ifadeyle kendini sevme arzusuna ilişkin bir çaresizlik bilgisidir. Bugünü olmayan insanı, yarından başka ne ayakta tutabilir ki?’’ (Ş. Erbaş) Mavi bir muhtıra. Maviden ve en asisinden bir düş. Yıkımın ta kendisine rest çekip ruhunu azimle yıkayan bir metanet ve pervanesi olduğumuz ışığın çekim gücü ve işte sonlanan mağduriyet… Kazan kaldıran doğanın veda hutbesi belki tasalı bir insan izleği ve işte gözlerimiz kamaşıyor ay’ın penceresinde irili ufaklı yıldızlar harmanlıyor yalnızlığı; dökülen yaşın da mağduriyetine çelme takan kaygılı bir mevsim… Günü ….