Dilara AKSOY makaleleri

Nerede olduğunu anlamakta zorluk çeken genç kız, etrafına bakınıp duruyordu. Loş bir ışığın suikastına maruz kalmıştı sanki. Uzun saçlarının sürekli kaşınmasına karşılık bir şey yapamıyordu. Mesele daha derindeydi zaten, bir yerdeydi henüz anlayamadığı. “Kimse var mı?” Adım atıp karşısındaki aynada kendisini görünce şaşkınlıktan küçük dilini yutar hale geldi. Evet, gördüğü kendisiydi ama aynı zamanda da kendisi değil gibiydi. Uzun saçlarında gezinen kelebekler vardı. Üstelik ne yaparsa yapsın saçlarına yapışmış gibilerdi ve gitmiyorlardı. Kelebeklerden hiçbir zaman korkmamıştı ama bu kadar yapışkan olanlarına da şimdiye dek hiç denk gelmemişti. “Niye gitmiyor bunlar? Neredeyim ben?” Tam o sırada yanına birkaç güleç yüzlü insanın ….

Esasen ve mizansen sen Ağustos’ları karışıyor Aralık soğuğuma. Eldivenlerim, atkım ve berem pişiyor çelişki soğuklarında. Özledim. Özleyerek özledim özlemek külfetimdeki parodi kıvılcımlarıyla süslenmiş sen günlerini ve evet arsızım.  Yıldız Tilbe gibi biraz işte. Sevmeyeceğim, dönmeyeceğim, yeminliyim dedi de ne oldu? Bir başka şarkıda koştu koşamadığına. Biraz böyleyim işte. Nesirler tırnaklarıyla kazıyorlar kazulet nazımları; nazımlar yetişmiyorlar ki nesirlerin nedimesi kaçak ve gelinden tevazulu beyaz kağıtlarının umut satırlarına. Bekledim. İnan ki, ebedi ve çok amaçsızca sadece bekledim. Pırlanta dün, gümüş bugünün bakır yarınına kum tanesi fırlattı bir daha parlamayacağı için. Çok saçma ama sensiz günler bile kavga ettiler hep.  Pratikte yaşayan, teoride sana ….

Daha fazla katlanamayacağımı anladım ve gitmek eylemini sonuna kadar kullanıyorum. Zaten yeterince kaldım, beni hep kullanmak acizliğinde bir mayın tarlasına itiverdi kendisiyle birlikte. Artık katlanmak zorunda değilim. Sessizce çıkıyorum, odasının kapısını kapatmış ve mışıl mışıl uyuyor ben onda kalmaktan çayınca artık ne yapabilir ki? Tastamam, insafsız bir beyin ölümü gerçekleştireceğim. Bunu hak ettiğini kendisi de içten içe biliyordu. Beni kendisiyle özdeş kendisiyle hiçbir kırgınlığı olmayıp düşünmeye cesaret edebilecek bir bireye teslim etmem gerek. Uyanıyor hay aksi! Bir türlü de çıkamadım, kendisi gibi kafası da esir etmeye bayılıyor her şeyi. Hay Allah şimdi ne olacak? O fark etmeden çıkıp gitmek gerekirdi.  ….

Tıkanıyorum kendi avuçlarımda; canı sitem çeken kız kurularının dümbelek talihlerine sırıtıyor yavaşça yürüyen baş parmağım. Benden önce gidiyor gitmesi gereken yere, ritmik olamıyorum kendi bedenimle bile; çiğnediğim temiz birliklerin niyet kapsüllerinde donduruyorum serçeleri. Yine yazmak vurdu avuç içimdeki izleri; tıkıyorum kâğıtları mideme. Yılların yazmak kakülünde perçemli yazarlar yarışa giriyorlar neticesiz dolma kalemleriyle. Yalnızca kendimle yarışıyorum dediğimde gülmekten yarılıyorlar yankı vuku bahçesinde.  Sevdiğim insanların Gonca gül mektepli cehalet saçması rüzgar ekip fırtına biçen ahvalleri görücüye çıkan ayıp bohçası gibiydi. Öyle de sevdim, böyle de işte… Hiçbiri yazmaktan çok değer verdiğim değildi, bu yüzden kaldıramadık hiçbirimiz birbirimizi.  Kamburu çıkan asık suratlı vefalarım ….

Merhaba Ömrüm…Nasılsın? Beni sorma halim yaman yine; çünkü sen yoksun. Yalnızlık beni yine mesken almış, sarıp sarmalıyor senin yerine…  Merhaba Ömrüm; nefessiz kalıyorum senin olmadığın yerlerde; izimi bulabilene aşk olsun! Sen benim neyim misin, merak mı ediyorsun? Ömrüm, sancılarım, bakışlarım, duyuşlarım, çok derin ağlayışlarım; gözyaşlarım… Kalbimin içinde bir türlü dile getiremediğim tekim, hepim, sonum… Merhaba Ömrüm, seni ömrümün paha biçilmezi yaptığımı bilsen bu kadar rahat davranır mıydın ki? Sanmam… Korkardın aşkımdan fazla sevemezsin, aşkım aşkını geçer diye pek bir hayıflanırdın. Sevebilecek asil gönlüne ‘Asil bir seviş’yerleştirmediğini düşünerek… Olsun… Ömrüm; Merhaba Ömrüm… Çok yeni bir sınava tâbi tuttum kendimi, seninle sınıyorum ….