DeNiz ... makaleleri

Koparak düşüyorum günlerdenDışarısı içeriden hep daha sıcakKaramsar düşlerin aşksızlığındanÜşüyen şeylerle soğuyorum içten dışa Marifet,Aşk şiiri yazmak değilMarifet,Bir yumruğa aşk ile kafa tutmaktırİş’ki,Şiiri aşka sevdirelim. Ah! Beyim…Ömür dediğin yaşlı bir ayakSen de sağ, ben de solOrtada bir duble rakıOrtada bir duble yol  Tüm boşluklarımızdan sağanak yağmalıÇok kirliyiz…Öfkeyi kine katık edenlereUmutsuzca çiviliyorum derinlerimi Az bir nefes alsamCiğerlerimden utanırımbunca ölümün ortasında Bazı ölüler ÜÇ bilemedin BEŞ yaşındaAramızdaÜçün Beşin lafı olmuyurUtanıyorum! İnsan!Sözleri kalbinden büyümeyen çoğunlukEğreti iyilik cümlelerini birer birerSilebilmeli Sessizlik olsun birazÇok ama çok itibarlı sözlerinizdenYorgunum… Zaman hep bitiyorZaman kıyılarımdan çekiliyor Ah! Beyim…Görebildiğiniz kadar benim sahilimGözlerinizleİşte böyle aldanıyorsunuzGökyüzü ve bulutlarıBakışınızda taşıdığınız için Sade bir yürek gerekFilistin askısındaHepimiz birer birerAldatılmış çocukluğumuzun‘’Arap’’ sabunu ….

KARA KUTU Yağmur biterken ıslak şeyleri sever sakince rüzgar. Sağanaktan sağ çıkmış bulutlar, gökyüzünün tüttürdüğü sigaranın dumanının keyfini asarlar maviye. Cansız şehir objelerini yıkayan yağmur birkaç ağacın gövdesine dokunabildiği için şanslı hisseder. Canlı şeyleri şehirler pek sevmezler. Bir ormanın uğultusundan ağlayan yaşam unsurlarının seslerini duyabilirsiniz. Tam da baktığım pencereye dalları ile dokunan ağaçların yardım çığlıkları gibi. Doğa bizi sevmiyor… Ölgün ruhlarımızın anlık zevklerin alıcısı olduğumuzu bildiklerinden beri sevmiyorlar bizi çiçekler. Karanlığın tövbekar günden alacağı olmalı. Yoksa günahların saatlerle işi olmamıştır. Saatler bizim yaşlanan bedenlerimizin müziğidir sadece. O bedenler ki yabancılaşmış ruhlarına bile ağır gelirken her nefes arasında ölümcül gazlarını doğaya ….