Afife ÖZTÜRK makaleleri

Susuyorum… Her şeyin ya da hiç olmazsa bir şeylerin düzeleceğine olan inancımı yitirmek üzereyim. İnsan umutsuz yaşayabilir mi? Karanlığı sevenler bile bir süre sonra ışık aramaz mı? Herkes sevinçlerimden bahsetmemi istiyor, bardağın dolu tarafından bakmalıymışım. Bardağın dolu tarafını tüketeli çok olmadı mı? Her şeyi harcadım. Umutlarımı, sevinçlerimi, iyimser tarafımı… “Hayat bir sana mı böyle Leyla?” İçimdeki sesin de cevabı belli; Herkesin yaraları ve hayal kırıklıkları var. Elbette… Ama kimseyi umursamadan sadece bir anlığına kendi üzüntülerimle meşgul olsam ve sadece kendime üzülsem, çok mu bencil olurum? “Güzel olanı gör Leyla!” Onları görmezden gelemem. Görüyorum, gülümsüyorum, heyecanlanıyorum bazen ama burası dünya, üzülmek ….

Herkesin şikâyeti aynı; “samimiyetsizlik”Neden bunu başkalarına sormak yerine kendimize sormuyoruz?Neden her şeyin cevabının başkalarında olduğunu düşünüyor ve bir kez olsun dönüp kendimize sormuyoruz? Belki de cevap bizdedir. Yanlış yolda doğruyu bulmak mümkün mü?              Hep söylenir; “önce kendine bak.” Bakıyor muyuz? Suçlamalar, yermeler, yadırgamalar başlamadan evvel, aynaya bakıyor muyuz? Madem hepimiz hatasız ve yanlışsızız, bunca hata kime ait? Neden herkes anlaşılmamaktan yakınıp, başını önüne eğiyor? Neden hepimiz mahzun ve kederliyiz?              Cevapları başkasında arama. Kendine sor. Hepimiz suçluyuz. Hepimizde var bir samimiyetsizlik. Kendimize karşı bile dürüst değiliz. Aslında her şeyin ….

Hiçbir şey değişmiyor sanıyoruz ama her şey değişiyor. Biz aynı kaldığımızı sanıyoruz ama aynı kalmıyoruz. Değişiyoruz. Düşüncelerimiz değişiyor. Hislerimiz, önceliklerimiz, doğrularımız, yanlışlarımız değişiyor. Aynı kalmıyor hiçbir şey ve hiç kimse… Attığımız adımların doğruluğu tartışılır. Bazen erken davranıyoruz, bazen geç kalıyoruz. Bir şeyleri tam zamanında yapmaya çabalasak da, galiba bunu pek beceremiyoruz. Düşünmeden attığımız her adımın pişmanlığını yaşadık. Öte yandan, düşünmek bizi hep yolumuzdan döndürdü. Düşündükçe çıkmaza girdik, karanlığa düştük, kaybolduk ve nihayet vazgeçtik o adımdan. Biz olduğumuz yerde kalırken, zaman akıp gidiyor. Elleri boş gitmiyor, bizi eksilterek gidiyor. Yanlış ya da doğru, bir şekilde yaşamak gerek bu hayatı. Doğruya ulaşmak ….

HER ŞEYE RAĞMEN  İnsan sevmemeyi sonradan öğrenir.Öğretirler.Herkese içtenlikle gülerken, artık herkese gülmemen gerektiğini öğrenirsin. Kimse kırılmasın diye, kendi kalbini incittiğini ve bunun kimsenin umrunda olmadığını gördüğün o an, uzaklaşmayı öğrenirsin.İyilikten başka bir şey bilmeyen kalbin, kötü ihtimallerin varlığını da öğrenir. Hayatına giren her insan  bir şey öğretir. Büyürsün. Öğrendikçe dengeyi sağlarsın.Kimi sevmeli, kimi sevmemeli bilirsin. Kime yakın olmalı, kimden kaçmalı bilirsin. Kim doğru, kim yanlış anlarsın.Sonradan öğrenir insan, ‘insan’ neymiş, nasılmış?… Okuyarak, dinleyerek, başkasında görerek öğrenemezsin bunu, ancak yaşarsan öğrenirsin. Kırılarak, üzülerek, hayal kırıklığına uğrayarak, yanılarak öğrenirsin.Öğrenmek yorar insanı, yorulursun.Ama biliyor musun?Bunların hiçbiri sevmeye olan bağlılığına zarar vermiyor. Ne olursa ….

Neden geç kalıyoruz? Bizi, neredeyse her konuda, beklemeye iten ne? Elbette beklememiz, sabırlı olmamız gereken durumlar var. Fakat zamanın insanlarına bakıyorum, bize bakıyorum, her şeyi askıya alıyoruz. Konu ne olursa olsun, beklemek oluyor seçeneğimiz. Ertelemek oluyor aklımıza ilk gelen… Her şeyin kendiliğinden olmasını beklemek ne kadar doğru? Evet haklısınız, kendiliğinden olan şeyler hakikaten güzeldir ama tecrübe ederek öğrendik ki, kendiliğinden olmuyor. Emeksiz olan hiçbir şeyin kıymeti de bilinmiyor. Zaten kendiliğinden olan çok az şey var. Ne yapmamız gerektiği aşikârdır. Adım atmamız gerekiyorsa, adım atacağız. Yürümek gerekiyorsa yürümek, koşmak gerekiyorsa koşmak, kalmak gerekiyorsa kalmak, gitmek gerekiyorsa gitmek, bitirmek gerekiyorsa bitirmek, başlamak ….

Her yerde ölüm, her yerde zulüm. Hastalıklar sarmış her yanımızı, herkes bir şekilde hasta…Kırmak, üzmek ve hatta öldürmek öyle alelâde şeyler olmuş ki… Aşk denen mucize tarih olmuş. Sevmek, saymak, vefa, sadakat, samimîyet kuytu köşede kalmış.Ceplerimizde ne kadar güzellik varsa, bizi insan yapan ne kadar iyi özellik varsa, hepsini bir çöp gibi atmışız ayaklar altına.Kalbimizin karası görünür olmuş. Bahsi geçen o küçücük kara nokta büyümüş, büyütmüşüz. Kalbimiz kararmış.Kötülükte yarışıyoruz öyle mi? Kötülük öğretiyoruz birbirimize öyle mi? Neler öğütlüyoruz meselâ birbirimize?-Sevme-Sayma-İnanma-Güvenme-Gelmiyorsa, gitme-Aramıyorsa, arama-Sormuyorsa, sorma-Kusura bak-Affetme-Hoş görme“Merhametten maraz doğar” dedik.Ne olduk biz şimdi?Mümkün mü bütün bunlar olmadan, insan olmamız? Yapmayın. Böyle yaşanmaz.Her ….

Şöyle uzun bir yol… Sağlı sollu, sıralı çam ağaçları, yolun başındayım, ucu bucağı görünmüyor. Ellerim ceplerimde yürümeye başlıyorum. Kimseyi istemiyorum yanımda, zaten kimse de hevesli değil benimle yürümeye… Gidiyorum, yalnızım ve huzurluyum. Aklıma bir soru takılıyor; “Yalnızlık, neden huzur veriyor?” Basit bir cevap buluyorum hemen; “İnsanlar üzer, kırar, yanıltır, kandırır, sevmez, seviyorum diyenler de, diğer insanlardan daha fazla yaralar. Yani etrafındaki insanların çokluğuna bağlıdır, yaralarının çokluğu.” Düşünüyorum… Bu kadar basit bir cevabı olamaz. “Yalnızlık, neden huzur verir?” “Bazı insanlar böyledir.” diyor içimdeki ses ve devam ediyor; “severler yalnızlığı, yalnız kalmayı, kendi içine dönmeyi. Yanlışlarını, doğrularını, hatalarını, yaşadıklarını, yaşayamadıklarını… Olanı ve ….

“Ne çok şey kaldı içimde.” Dedi.        Hayatın kendisi bu değil mi? Umduğunu bulan pek az insan var. Biz isteriz ama kader oralı olmaz ve içimizde kalır birçok şey. Bazen unuttuğumuzu sanırız o çok istediğimiz şeyleri, sonra bir gün, birden geliverir aklımıza.  Acı… ilk günkü gibi taze, ilk defa kırılıyormuş gibi kalp. Öyle ağır. Ezici bir güç olup biniyor tepene olmazlar, olmamışlar belki de hiç olmayacaklar. Aldırmak istemiyorsun ama o da olmuyor. Aldırıyor insan, aldırıyor ve eziliyor acizliğinin altında. Gücün yetmiyor, olduramıyorsun bazı şeyleri. Bütün çabalarına, tüm kalbinle olmasını istemene rağmen olmayan o istekler, bir şamar gibi vuruyor ….

Kendi halimize bırakılmak gibi bir derdimiz var. Birilerinin, birçoklarının bakışlarını üzerimizde hissediyoruz. Kusur arıyorlar muhakkak, bir eksik, bir fazlalık, yermek için bir sebep… Derler ki; “arayan bulur.” Böyledir. Arayan elbette bulur. Yürüdüğü yolda çiçek görmek isteyen, çiçek bulmak için yoluna bakan, mutlaka bulacaktır yolunda bir çiçek. Kusur arayan kusur, maharet arayan maharet bulur. Evet arkadaşım arayan bulur, belasını arayan belasını, mevlasini arayan mevlasini bulur. Üzerimizdeki bakışlardan sıyrılıp kendi halimize bırakılsak, başkaları yerine kendi kusurlarımıza kendimiz baksak ve sessizce kusurumuzu güzelleştirmeye baksak. Olmuyor değil mi?Olmaz. Zira insanoğlu yapma-etme denileni yapmanın ve etmenin müptelası. Neden yapma denir bir şeyler için? Hata yapma, ….