Esme

Sabah eli çapaklanmış

Uykudan yüzü sararmıştı.

Göysüne koyduğu kalem yeniden sivriliyordu.

Omuzundaki sarmaşıklar yolunu güderken

Gözü değil ısırgan vardı avuçlarında

–

Pencereye tüneyen sıcak

Ela gözünde kanat vurmuş esme

Alaflı yanakları açıkta gözleri.

 Okul yolunda irin ve yel tozuyla

–

Yer ve yar arasında gidip gelirken

Kan ve su dediler hayatına

Oysaki rüzgar ve mayaydı bu

Her gün suladığı kıvrım

–

Yakı ve ilaç ve faturasız

Bir adım gelemez beri

Şaştılar kimseler

Adını göğsüne bir dağlamamışlar.

–

Dağdan gelen rüzgar dağa döner

Sağırdır kuru meyveler

Kuruyan nesi ise esintilerin

Karlı zemin ve zirvesini bilebilmez.

–

Esmenin dişini bileyenler

Ağrımazdı sanki o ilacı yutmuş

Yakıları göysünde yellenmiş

Esme 20lik bırakmış gerisinde.

Arif Emre