Aylar: Nisan 2020

RUH İKLİMİ O yer mi bize uzak Bu kızıl mavi gökler mi daha yakında Sonsuzluk çepçevre sarılmış kızıl ufukta Güneşi batırıyor akşamın son kızıllığı Kehkeşanlardan milyonlarca yıldız kümesini Alıp taksam gök kubbe ile başına…                    *** Budur işte desem senin yıkılmaz tahtın ve saltanatın Döndürsem küre-i arzı eteklerinde Yakarışlarım dindirse kopan tufanı Yer-gök hep bir olsa bu boş düzlükte Yalnız acı bir çığlık yükseliyor şimdi göğe Uzanıp tutsa ellerimden tan yerini ağartan gökler Çekiverse beni o sonsuz bilinmeze Yunus E.GÜRÜNLÜ

Kazf Haddi Ey yerin ve göğün Rabbi Nedir bu alnıma sürülmüş kara leke Hangi kilisenin aforozuyum? Bana kalsa, sığmaz yüküm mahşere Bir meşenin ortadan ikiye çatlamış gövdesinin koluyum Ciğerim abartısız pare pare Bir gam bir keder düştü sineme Ey gök yarılıp düşmeye mi azmettin üstüme? Rahmet rahmet diye çığlıklar atar böcekler kefenimde Oysa yeryüzünde bir konak biçilmiş kaderime Hangi iki dağın arasında kalmışım, Hangi vadinin kurumuş yanıyım? Kaldırılmayacak yük mü yüklendi yüküme? Kazf haddi mi biçildi dilime Ey varlığın ve yokluğun Rabbi Varolamayan benliğimi yok etmek ancak senin elinde. Sümeya Samıkıran /Sivas/24 Haziran 2018

I. Sen mutluluk şarkıları dinlerken kulaklarındaBen ölümün parmak uçlarında gezerdim DilrubaGözlerinden şiir akan çocukların ürkek sesindeYitik bir mazinin destanını saklardım DilrubaHer bir vadide bir eşkiyanın sesi yankılanırHangi ele uzansam bir ejderha oluyor anidenKadim sevdaları mazide unutulmuş sanmaTenhalarda sessiz sessiz ağlamışlığım çoktur benimBen defelarca merhem sürdüm çatlamış ayaklarımaOysa sen bu yokuşu hiç tırmanmadın Dilruba II. Sen tararken zülüflerinin tellerini birer birerBen kirpik uçlarımda dünyayı sulardım DilrubaVefasız bir cellatın baltasında idamı beklerkenHazanmış anladım, gül bahçesi diye bildiğim DilrubaYıldızlar kayar göğümden her gece sayısızcaHayata meydan okuyan meşaleler yanmıyor artıkHangi asırdan gelmiş bu mahsun, bu mazlumÖrtüsü altında gözlerinden kan damlayan kadınlarSen rüyanda, serin bir ….

RUH YANGINI Acı bir çığlık koparıyor Yerler ve gökyüzü Bilmem bu çalan hangi senfoni  Sazım da kimsesizlerin  Yürek yakan tınısı  Bilmem bu hangi ayrılığın acısı. *** Şimdi ufuğu çepeçevre sarmış bulutlar Dumanlı dağlarına sırtını dayamış güneş Dilimde sonsuzluk bestesinden  Unutulmuş bir nağme  Ellerimde dirilteceğim tabiat nerde  Şu kukumav kuşlarına bak Menekşeler boynun bükmüş saksılarda Toprak anayı diriltecek o ilahî tılsım nerde         *** Tik-taklar takılıp kaldı buzlu duvarlarda Dönse kaînat eskisi gibi başımızdan  Aksa zaman bir çırpıda avuçlarımızdan Yüzün dönse güneş ısıtsa içimizi  Aydınlansa ruhumuz o ilahî nurun sırrıyla…         *** Mazide mi kaldı dersin, o güldüğümüz günler ….

HER ŞEYE RAĞMEN  İnsan sevmemeyi sonradan öğrenir.Öğretirler.Herkese içtenlikle gülerken, artık herkese gülmemen gerektiğini öğrenirsin. Kimse kırılmasın diye, kendi kalbini incittiğini ve bunun kimsenin umrunda olmadığını gördüğün o an, uzaklaşmayı öğrenirsin.İyilikten başka bir şey bilmeyen kalbin, kötü ihtimallerin varlığını da öğrenir. Hayatına giren her insan  bir şey öğretir. Büyürsün. Öğrendikçe dengeyi sağlarsın.Kimi sevmeli, kimi sevmemeli bilirsin. Kime yakın olmalı, kimden kaçmalı bilirsin. Kim doğru, kim yanlış anlarsın.Sonradan öğrenir insan, ‘insan’ neymiş, nasılmış?… Okuyarak, dinleyerek, başkasında görerek öğrenemezsin bunu, ancak yaşarsan öğrenirsin. Kırılarak, üzülerek, hayal kırıklığına uğrayarak, yanılarak öğrenirsin.Öğrenmek yorar insanı, yorulursun.Ama biliyor musun?Bunların hiçbiri sevmeye olan bağlılığına zarar vermiyor. Ne olursa ….