Aylar: Şubat 2020

Pembe Etekli Prensesi Öldürdüm! Gözümü bir açtım ki üstüm başım pembenin her çeşit tonuna bulanmış halde.  Hangi rengi sevdiğim sorulmamış, varlığından habersizim gök mavisinin, toprak kahvesinin, portakal turuncusunun renginden.  Tiril tiril, uçuş uçuş eteklere bezenerek fanusun içindeki balerine benzemişim. Ağzımı açtığımda sesimin ayarını yapmam, mahalle arkadaşlarımın kullandığı jargonda konuşmamam tembihlendi.  İyi hoş, bir şekilde usturuplu oturma kalkma eğitimini aldığımda, beni uzak diyarlara götürecek olan beyaz atlı prensimi beklemem gerektiğini öğrendim. Bu atlı prens öyle muazzam bir şeydi ki hayatımı ona göre şekillendirecek, gık dese hemen yutkunacaktım. Dünyaya geliş amacım beyaz atlı prensin yemeğini pişirip taşıran, bebeğini doğran, evini temizleyen yan ….

Şöyle uzun bir yol… Sağlı sollu, sıralı çam ağaçları, yolun başındayım, ucu bucağı görünmüyor. Ellerim ceplerimde yürümeye başlıyorum. Kimseyi istemiyorum yanımda, zaten kimse de hevesli değil benimle yürümeye… Gidiyorum, yalnızım ve huzurluyum. Aklıma bir soru takılıyor; “Yalnızlık, neden huzur veriyor?” Basit bir cevap buluyorum hemen; “İnsanlar üzer, kırar, yanıltır, kandırır, sevmez, seviyorum diyenler de, diğer insanlardan daha fazla yaralar. Yani etrafındaki insanların çokluğuna bağlıdır, yaralarının çokluğu.” Düşünüyorum… Bu kadar basit bir cevabı olamaz. “Yalnızlık, neden huzur verir?” “Bazı insanlar böyledir.” diyor içimdeki ses ve devam ediyor; “severler yalnızlığı, yalnız kalmayı, kendi içine dönmeyi. Yanlışlarını, doğrularını, hatalarını, yaşadıklarını, yaşayamadıklarını… Olanı ve ….

   ŞUBAT Nereden estiyse bu gece Radyoda eski şarkılar Cemreler uğurlarken şubatı Sen gelsen Bahar gibi nisanla – Sonra yüzüm gülse Deniz ne güzelmiş Martılar varmış Fark etsem – Tütünü bıraksam Öksürüğüm geçse Yeni elbise alsam Yeni bir yüz aynalardan Çıkıp gelsen inadına ayrılıklardan Yusuf Yılmaz

SONBAHAR Ne olduğunu anlayamamıştımEtraf adeta sarı ve turuncuya boyanmıştıVe yapraklar birer birer terk ediyorlardıSüsledikleri ağaçları… Bir hüzün kapladı içimiBu manzara  adetaYeni ayrılmış aşıklar gibiydiYavaş yavaş yitiriyordu umudunu ağaçlar… Ağaçları terk edipSokakları süslüyordu yapraklarGeride sulu gözler bırakıpEllere giden sevgili misali… Mevsimlerden Eylül ‘düAğlıyordu gökyüzüDoluyordu içimiz huzurlaSonbahar yağmuruyla… Bakışların sonbahar misaliO kadar huzurluBir o kadar da kederliSensizliğim savruldu yapraklarla… Mune Gümüş