Aylar: Aralık 2019

Dursaydım ve Bir Suya Ark Olsaydım keşke dili olmadan da anlaşabilen şu yapraklar kadar olabilseydim.her gün güneşi aynı sakinlik ve huzurla karşılayabilseydim.soğuğa, yağmura, kara, rüzgâra aldırmadan, vakti geldiğinde meyveye durabilmeyi bilseydim.küsmeyip, mücadeleden vazgeçmeden teslimiyetle yürüyebilseydim.toprağın telaşsız halini, suyun dilini ve ikisinin birbiri ile buluştuğu andaki çoşkuyu anlayabilseydim.henüz tadına ulaşamamış incirin, yeşiline kavuşamamış zeytinin sabrını çözebilseydim.durulsaydım, dursaydım.bir suya ark olsaydım.narın, kırmızısına ulaşma yolculuğuna dokunabilseydim gözlerimle.sonunda eriyeceğimi bilsem de bir kar tanesi gibi asil durabilseydim.gökyüzünün mavisine, turuncusuna, moruna ve pembesine selam verebilseydim tüm kalbimle.bir kıyamın adı olsaydı ellerim.bir yürüyüşün sesi olsaydı gözlerim.soluk alsaydım ciğerlerimden kalbime ulaşan.ve sesi olsaydım saflığın.güneşe dursaydı gülümsemelerim.sesime bir ….

DERDİ OLAN N’EYLESİN Hikaye meşhurdur ki; Sultan Selim’in Mısır seferinde çadırına hizmet eden cariyenin gönlü sultana düşer. Maşukun yüzüne bakabilmek ne mümkün!… Küçük bir kağıda ‘ Derdi olan n’eylesin?’ yazıp sultanın görebileceği bir yere bırakır. Ertesi gün aynı yerde cevabı bulur ‘ Derdi neyse söylesin.’ Hikâyenin devamını merak eden okusun, dinlesin. Benim daha ilk okuduğum andan itibaren içime dert olan, cariyenin suskunluğudur. Ben hiç bir tutam sessiz, mübarek adaçayı gibi susabilen bir kul olmadım. Derdim neyse söyledim. Bu ister Yaradan olsun ister yâr, ister el olsun ister yaban, durum değişmedi. Çokça zaman sonra; artık insanlarla konuşmanın, derdi aşikâr etmenin çok ….

HAKİKAT ‘ÜL AYN Bir ölümün ardından,  Bir ölünün dilinden …*** Ayakkabılarım hemen dışarı konmuş, tıpkı bedenim gibi..Evime giremiyorum !Daha düne kadar oradaydım; ne günler yaşadım ben o evde …Şimdi ise adım atamıyorum kendi evime, yasak !Zira ” ölüler giremez “ miş .Fâniliğin zerrelere kadar  hissedilişi ‘ ni yaşıyorum(!) ..Anladım  misafirliğim bitti;  asıl yerime gidiyorum şimdi .Artık istesem de kalamam zaten …Birazdan çürümeye, kokuşmaya da başlarım..****Asıl evim, asıl yerim meğer her gün önünden geçtiğim şehir mezarlığıymış ! Bilemedim.Bazen aklıma gelmiyor da değildi, misafir olduğum, ama;Şimdi değildi asıl yurda dönüş, Şimdi zamanı hiç değildi…Henüz erkendi (!) dönüş yolculuğu için ..Ancak nafile: Biletim çoktan ….

Kaç akşam aşar yüzünden Kaç gökkuşağı renk verir Hangi yıldızlar aşırır yalnızlığını Aynı gökyüzünden Kaç türkü yırttı sessizliği Kaç taş fırlattın denize beklerken Adımlarını saydın mı kaldırımın Her dalgada ağlamaklı oldun mu Sahi kaç gün oldu benden gideli Henüz gelmemişken Bırak dalıp gideyim Sıvazlama sırtımı Hulisi Amca O geçti mi buralardan onu söyle Taradı mı saçlarını elleriyle Hüzünlendi mi akşamları sahilde Kaç rakı kadehi kırdı Sövdü mü gelmişine geçmişine Memleket meselesini bahane edip Saydı döktü mü Dertleşelim be Hulisi Amca İnsanlık öldü mü Sen anlat önce Kaç kadını öptün kaderinden Kaç kadın ağladı ufuk kararınca Kaç kadın nağmeler dizdi Balık ….

Silik benden geriye ne kaldı diye düşünürsen sonbaharı ve abı hayat gülüşünü hatırla gülüşün gibiydi benimkisi şuursuzdu gülünce bahar gelirdi derinlerime birden silinirdi kararırdım  silik bi yaşamdı benimkisi ** nasıl yaşadı diye sorarlarsa yağmur kokusu gibiydi dersin  en çaresiz zamanlarda beliriverirdi umutla doldururdu içimi,sonra birden kaybolurdu dersin  ** yağmur kokusu gibiydi demiştim ya  ah herkes sevmez o  yağmuru  herkes bilmez yağmurun o kirli kekremsi tadını o puslu havada yazmayı düşünmeyi  öyle havalarda sevmeyi  aynı beni bilmedikleri gibi  silik bi yaşamdı onunki dersin silik bi yaşamdı benimki Bengisu İnan

GÖZTAŞI dünya ne büyük yanılsama Asude! eteğinde değil, yüreğinde kırdığın göztaşına müptezel bir gülümseme bırakan kalabalık seslenir ‘üveyik kuşu git burdan’ bakışlarında, sinema koltuklarını gösteren biletçi edası kendinden emin, karanlığa ışık olduğunu sanan budala fenerini tutar uçuruma  tam sırası ‘atla’ senin vatanın burası kuşsun sen kuşluğunu bil! gözlerin arar eskimiş de olsa gökyüzünün camgöbeği mavisini çukura bıraktığın mor mektup tahta atların tutsaklığını demir ellerin soğukluğunu sokak köpeğinin kaldırım üstü yaşamını senin kısa intiharlarını anlatır, sus yarasına basa basa siyah kanamayı başlattığın gecenin o ayıplı yüzüne bir şey bir şey söylemek istersin çok geç! kelimeler pıhtısını attı cümleye artık tüm konuşmalar ….

Giyindiğim her kelimeyi bir anda sonsuzluğa uğurlayabilirim ve ruhumun çıplaklığından asla utanmam elbette yüreğimin de mukozasında sarı benizli titrek bir papatyayı da ağırlayabilirim ne de olsa ölü dünün filan yasını tutmuyorum artık. Yüreğin atığı mı sanırsın bunca cümle? Aslında atıl yüreklerden yüreğime transfer olan birer şarkıdır yazmanın keyfi ile hayatın şatafatlı hüznüne rest çektiğim. Anlatılmazlığın gıyabında belki de anlatmadıklarımın gıybetini yaparken insan ırkı ve irkildiğim kadar da ayırım yapmadığım bir göstergedir sığındığım mizacı ufkun ve utkun. Ölü bir serzenişe rast gelebilirsin de yüreğimin kıvrımlarında ve canlandığıma da vakıftır evren: bazen bir yafta bazen bir rafta gezinen düşlerim ve İlahi yolun ….