Aylar: Kasım 2019

Çocukluğunuzun aklınızda kalan en eski hatırası hangisi, hatırlıyor musunuz?  Benimkisi, babamla evimizin bahçesinde Orhan Veli’nin Güzel Havalar’ını okuduğumuz gün. Okuma yazma bilmiyordum henüz.  Uzun yıllar önceydi, şiirler ezberlerdim. Defalarca tekrarladığım mısralar uykularımda bile benimleydi, gözlerimi kapatınca mısralar hayallerimde dalgalanırdı. Öyle böyle şiirler de değildi hani okuduklarım, Yahya Kemal de vardı dilimde, – koca bir kitabı kolumun altında gezerdim, ilkokuldaydım daha- Nazım Hikmet de, Necip Fazıl da. Kaldırımlar’ı okuduğumda kaldırımlara tebeşirle seksek çizerdik, Nazım’ın Salkımsöğüt’ündeki atlılar çocuk rüyalarımda rüzgar kanatlarıyla uzaklaştığı yıllarda ben, atlıkarıncaya binerdim. Oyunlar kurar, onları hayallerimle süslerdim elbette her çocuk gibi. Ama benim oyunlarımı akranlarımınkinden ayıran, oyun oynarken ….

KANATTIM KANATLARIMI “Kanadı kırık kuş merhamet ister” İLK Sen pencereme çizdiğim bir kuşsun Uçabilsen ilk beni terk edecek… 2. AYRILIK Kuş gibi yüreği vardı Kuş gibi kanatları Ben yüreğini sevdim en çok… O, kanatlarını… 3. UÇURUM Çok beklediğim için çok geç kaldım Hep bilmediğim yerlerden yordu beni Bir öpüş bir gülüş olmazsa bir bakış istedim… Kırdığım kanatlarım çok uzağımda şimdi… Şener BEYTER

Dört duvar, beşincisi hediyenBeşincisi kapana kısılmak bir Pagan tapınağındaDüşlerimde evimdir bu mabed, yağmurlar yağar üstümeBugün bir tavan inşa etmeyi önerdi bana beyaz atlı prensKimsecikler hurra giremezmiş artık hanemeOksijen dersen hak getire!Hepsi sana karşı önlemSensin bu sırlı mabedin sınırlarını taciz eden Ben rahibe değilimFakat mabedim bir manastıra gebeYaldızlı işleme ve takvimYaprak yaprak yıldız yıldız saçıldı yereMühendisim hantal, Karlar döne döne düşüyor göğsüneKoşuşturuyor meraklı bir azize köşeden köşeyeLazarus da doğdu mu diye. Dört duvar, hepsi köşe, beşincisi bana ve bendenBendendir kanına sarkan cıvaVar benim de ciğerim; su toplar elbetMimarım uykulardan uyanınca.Ket vurduk yollarınaYolların çünkü kir pas içinde. Ben büyü bilmem, ilahi deFakat ….

Köpük köpük aktı tarih Ve galaksideki tüm yıldızlar. Serilmiş önümde gelinlik gerdanının incisi gibi boğaz; “mavi ve biraz kül karası siyah” Gemileri kandillerini yakmış, Seyrine dalan gözleri mum alevinin ışık huzmelerinden saçılıp titrercesine üşütüyor.  Yükselir arşa minarelerinden ve şimdi gök kubbeyi sarar o ilahi sada :” Hayye ale’l-felâh ”  Ve tarih, ve zaman, ve mekan ve insan hep bir anda akar yolunu bulur şehrin izbe sokaklarında. Kaybolmuş izlerimiz büyüyerek ses ve vucut bulur karanlık gölgelerde.  Yunus E. GÜRÜNLÜ

Leyla Ah Leyla’m aklım çıkıyor Seni de alırlar diye benden Meczupluğumu rasyonelleştirecek şiirler yazıyorum Şiirlerimi sırlayacak ahmaklıklar ekliyorum Saklıyorum seni. Hep dediğin gibi Saklamak istediğin şey bir ağaçsa, onu ormana dikmelisin Dalgalansın istediğin bayrağı ise içinde nice fikirlerin dalgalandığı kalplere. Saklıyorum seni Leyla Senin beni haklı bulduğunu görmek, beklenmeye değer bir şeydir zira. Ah Leyla, Varlık içinde yokluk, yokluk içinde varlığın yükünü çekiyorum Bir yaşamak dolanmış ayaklarıma Yaşatmıyor. Yüzünü ısıtan bir Eskimo çocuğu gibi Ne soğuktan ağlıyor ne Güneşi arzuluyor Bir haylazlıktan başkası düşmüyor aklına Karşımda işte öylece duruyor Evine hırsız değil de anası girmiş gibi bakıyor Ey karşıdan karşıya ….

Sevgili, diye başlayabileceğim bir mektup değil zira sevgilim olmaya layık bir güneş ışığına henüz rast gelmedim ve sonsuzluğun ufkundan ölüm denen mefhuma yazdığım bir mektup bu. Varlığıma binaen bir sözcük de uyarlayamıyorum çünkü var olduğum şüphe götürür tıpkı senin varlığının da şaibeli bir yoksunluk olduğuna kanaat getirip yokluğunla terbiye olmama vesile binlerce sebep varken… Düş gücüme ihanet edemiyorum çünkü gerçekleri görmezden geldim bir ömür tıpkı gerçeklerin ve gerçek insanların beni görmezden geldiği gibi ve de yaşadığım yüzyıl… ait olmadığım bir asır belki de asırlarca yaşta olduğuma binaen ben hala kendimi on sekiz yaşında hissederken… Hastalıklı varlığını seviyorum çünkü hasta zihninde ….

Usta bir senaristi, birçok film yönetmenine senaryo hazırlayıp ismini duyurmuş ve birçok başarıya imza atmıştı. Nedense öyle bir an gelmişti ki, sanki nutku tutulmuş, kalemi kırılmış gibiydi, adeta hiçbir şey üretemez hale gelmişti. Hâlbuki iyi bir gözlemciydi, nedenini bilmediği bir durgunluk yaşıyordu, sanki çevresindeki onca insan, ona bir şey ifade etmez hale gelmişti. Sanki koskoca dünyada uyduracak bir hikâye kalmamış, malzeme deposu tükenmiş, ilham perileri onu terk etmiş gibiydi. İçine kapanmış, bu duruma nasıl bir çare bulacağını düşünüyordu. En kısa zamanda bir şeyler üretmeliydi, aksi takdirde onun için çok kötü olabilirdi, henüz emekli bile değildi. Geçimini nasıl sağlayacaktı? Bir an ….