Aylar: Temmuz 2019

         Saniye Hanım            Bizim saniye Hanımı herkes tanıyor sanıyorum. “Oda kim” dediğinizi duyar gibiyim. Fakat hikâyesini dinleyince; “aa, o saniyeden mi bahsetmiştiniz” diyeceğinize adım gibi eminim. Hadi şimdi gelin hikâyeye şöyle bir göz atalım. Aile fertlerini iyice bir tanıyalım. Nerede oturuyorlar, ailede kimler var ve neler yapıyorlar, kaç kişiler? tek tek öğrenelim isterseniz.          Bizim aile tamı tamına yetmiş sekiz kişiden oluşmaktadır. Bir hayli renkli, oldukça zevkli, güzellikte, birbirine vazgeçilmez bağlarla bağlı olan mükemmel bir ailedir. Her yaptıkları iş, bir düzen içindedir. Hiç bir işi düzensiz, disiplinsiz yapmazlar. Tüm yapacaklarını saatle, dakika dakika, saniye saniye işleyerek yaparlar. Oturdukları ev ahşap ….

İSTANBUL Bir kadın var Beni bana anlatan Mısraları öksüz Şiirleri yetim bırakan *** Bir kadın var Sukut-ı hayal ettiren Manadan münezzeh Şairi dile getiren *** Bir kadın var Yedi tepesinde yanar yedi kandili Dolamış boynuma kollarını Âhüzâr ettirir sevgili *** Bir kadın var Mavisi en mavi İçinde saklı hazine Çığlıkları deler geceyi *** Bir kadın var Kaldırımların öksüzü Rahmeti’nden ümidvâr Delinir şimdi gökyüzü *** Bir kadın var Evleri naftalinden rutubet Bir kadın var İsmi Dersaadet           Yunus E.GÜRÜNLÜ 28/07/2019

Koparak düşüyorum günlerdenDışarısı içeriden hep daha sıcakKaramsar düşlerin aşksızlığındanÜşüyen şeylerle soğuyorum içten dışa Marifet,Aşk şiiri yazmak değilMarifet,Bir yumruğa aşk ile kafa tutmaktırİş’ki,Şiiri aşka sevdirelim. Ah! Beyim…Ömür dediğin yaşlı bir ayakSen de sağ, ben de solOrtada bir duble rakıOrtada bir duble yol  Tüm boşluklarımızdan sağanak yağmalıÇok kirliyiz…Öfkeyi kine katık edenlereUmutsuzca çiviliyorum derinlerimi Az bir nefes alsamCiğerlerimden utanırımbunca ölümün ortasında Bazı ölüler ÜÇ bilemedin BEŞ yaşındaAramızdaÜçün Beşin lafı olmuyurUtanıyorum! İnsan!Sözleri kalbinden büyümeyen çoğunlukEğreti iyilik cümlelerini birer birerSilebilmeli Sessizlik olsun birazÇok ama çok itibarlı sözlerinizdenYorgunum… Zaman hep bitiyorZaman kıyılarımdan çekiliyor Ah! Beyim…Görebildiğiniz kadar benim sahilimGözlerinizleİşte böyle aldanıyorsunuzGökyüzü ve bulutlarıBakışınızda taşıdığınız için Sade bir yürek gerekFilistin askısındaHepimiz birer birerAldatılmış çocukluğumuzun‘’Arap’’ sabunu ….

Kör vakitte bozkırdaBir dere varHer şey susmuşBir o yalnız oAkar akar akarSanki hiçliğe doğru Kör vakitte bozkırda zihnim Gecenin karanlığından beslenirdi Ve ay yetmezdi parlatmaya Köhne kuruntularımı Kolay olmayacaktı hiçbir şey Üstelik şimdi Kıvrılan patikadan gelmek sana Nasıl istedimse öyle olmadı Çünkü bu dere nasıl hiçliğe sızıyorsa Aklım da öylece sızıyordu Bir susturamadım Gökteki uğultuyu Vurdumduymaz kurtların Bozkırda caka satışını susturamadığım gibi Ellerim ve tırnaklarım Kılıç gibi olsun isterdim Ve şu uğursuz vakti Orta yerinden deşsin İçimde bir şey kıpırdıyor Sanarsın koca bir ordu Savaşa hazırlanıyor Şu kör vakitte Sebebsiz evet sebepsizcesine sorardım Söğüt, kavak ve çam Yerden bitme küçük ….

Nerede? Çocukluğumun Kemalettin Tuğcuları,  Ömer Seyfettinleri, Yahya Kemalleri, nerede o kolay anlaşılır cümleler? Özümden kopan sözlerle nakşeden kelimelerin yerini, şimdilerde edebiyat yapma uğruna, birbirine girmiş ve bulmaca gibi çözülmeye namzet cümleler yer almış sanki. Adeta beynimi zorlamak için yazılmış gibi, kendi kendime sormaktan alıkoyamadığım bir durum yaşıyor gibiyim. Düşünüyorum da; “yazar şunu mu demek istiyor diyorum”?                                                                 “Ben yazayım, edebiyatın içinde yazdıklarımı bir güzel işleyip saklayayım, anlayan anlasın anlamayan çözmeye çalışsın. Ben zor biriyim sıradan biri değilim beni anlamak zordur, söylediklerimi çözebilmek için iyi bir zekâ ister, sıradan insan beni anlayamaz.”  Demek iste  gibi yazıyor sanki. Ha! Edebiyat yapılmasın mı? Tabii ….

Mutlak sıfıra doğru… Yakılsın denildi şehirler  yakıldı Etekleri zil çalıyordu tramvayın peşi sıra O’nun  kurşun döküyordu biri üç gün öylece yatsın yanıma dedim Dökülüyordu ellerim ellerimi gün görmemiş bir küfür gibi savurdum oradan oraya.  Ta ki değene değin avuçlarınıza  Düne sustu  karartma gece ağlayan çocuk yangınsız yatıyordu  ben yarsız  Ben aynı yüz ifadesiyle yüz adını öptüm kadın geçmedi.  Uyuyordum  Gök açık  göğüm ayaz  güğümlerde su ısıt  Önce soy  sonra soyun beni  ellerim gibi çıplak ayakların.  Düşüyoruz ve mutluyuz gibi sanki  mevsim buğulu  huşu içinde  Doksan dokuzuncu katın dokuzunda ki pencere kenarında  sabahlamış gibi  hissediyorum kendimi  şöyle inceden sevişiyorum sesinle Sesim sana ait bu güzel.  ….

KARA KUTU Yağmur biterken ıslak şeyleri sever sakince rüzgar. Sağanaktan sağ çıkmış bulutlar, gökyüzünün tüttürdüğü sigaranın dumanının keyfini asarlar maviye. Cansız şehir objelerini yıkayan yağmur birkaç ağacın gövdesine dokunabildiği için şanslı hisseder. Canlı şeyleri şehirler pek sevmezler. Bir ormanın uğultusundan ağlayan yaşam unsurlarının seslerini duyabilirsiniz. Tam da baktığım pencereye dalları ile dokunan ağaçların yardım çığlıkları gibi. Doğa bizi sevmiyor… Ölgün ruhlarımızın anlık zevklerin alıcısı olduğumuzu bildiklerinden beri sevmiyorlar bizi çiçekler. Karanlığın tövbekar günden alacağı olmalı. Yoksa günahların saatlerle işi olmamıştır. Saatler bizim yaşlanan bedenlerimizin müziğidir sadece. O bedenler ki yabancılaşmış ruhlarına bile ağır gelirken her nefes arasında ölümcül gazlarını doğaya ….